Ο υποστράτηγος Κωνσταντίνος Τριαντάκης (1860-;) πήρε μέρος στον πόλεμο του 1897 και τους Βαλκανικούς Πολέμους, στη διάρκεια των οποίων ήταν διοικητής του 3ου Ανεξάρτητου Τάγματος Ευζώνων, το οποίο διακρίθηκε στη μάχη της Αετοράχης (7/1/1913) στο ηπειρωτικό μέτωπο. Το αρχείο περιέχει αλληλογραφία του 3ου Ανεξάρτητου Τάγματος Ευζώνων (Οκτώβριος - Δεκέμβριος 1912), αλληλογραφία που αφορά την υπηρεσιακή εξέλιξη του Τριαντάκη και τα συνταξιοδοτικά του (1913-1940), αποκόμματα εφημερίδων με διάφορα θέματα (1929-1941), διάφορα προσωπικά. Περιλαμβάνεται ένα έντυπο: Δ. Α. Κόκκινος, «Η μάχη της Αετοράχης Ηπείρου», με χειρόγραφες σημειώσεις του Τριαντάκη και δύο τετράδια: «Εξαγόμενα ενόρκων προανακρίσεων επί στρατιωτικών εγκλημάτων βενιζελικής διοικήσεως κατά τα έτη 1917-1920» και «Βοηθητικόν ατομικόν βιβλίον ιστορικών σημειώσεών μου ιδία πολέμων 1912-1913 και 1897». Στο ΕΛΙΑ υπάρχει χειρόγραφος κατάλογος των εγγράφων.

Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος γεννήθηκε το 1899 στην Αθήνα όπου και έζησε μέχρι το θάνατό του, το 1987. Ήταν πρωτότοκος γιος του δικηγόρου και πολιτικού Δημητρίου Τσάτσου και της Θεοδώρας, το γένος Ευστρατιάδη με καταγωγή από την Τεργέστη. Είχε έναν μικρότερο αδερφό τον Θεμιστοκλή (Μίστο). Ήταν παντρεμένος με την Ιωάννα Σεφεριάδου και είχε δυο κόρες (Δέσποινα Τσάτσου-Μυλωνά και Ντόρα Τσάτσου-Συμεωνίδη). Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1914-18). Παράλληλα με τις σπουδές του ασχολήθηκε με τα έργα των κλασσικών ελλήνων και λατίνων συγγραφέων καθώς και με την νεοελληνική λογοτεχνία και την ποίηση. Δημοσίευσε δύο τόμους ποιημάτων και θεατρικών έργων με το ψευδώνυμο Ήβος Δελφός. Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μέχρι το 1920 τοποθετήθηκε στην ελληνική διπλωματική αντιπροσωπεία στο Παρίσι. Με την ιδιότητά του αυτή, εργάστηκε στην αποκρυπτογράφηση κειμένων και συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις για την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών (συνέδριο Ειρήνης υπό τον Ελ.Βενιζέλο). Υπηρέτησε στον ελληνικό στρατό (1920-1923) και μάλιστα στο μέτωπο της Μικράς Ασίας. Μετά το θάνατο του πατέρα του ανέλαβε το δικηγορικό του γραφείο μαζί με τον Γ. Μαριδάκη όπου εργάστηκε μέχρι το 1930. Μετά τις μεταπτυχιακές σπουδές του στη φιλοσοφία και φιλοσοφία του δικαίου στη Χαϊδελβέργη (1925-1928) επέστρεψε στην Αθήνα. Ανακηρύχθηκε Διδάκτωρ της Νομικής το 1929 με τη διδακτορική διατριβή «Η Νομική ως τεχνική και επιστήμη», υφηγητής το 1930 με διατριβή επί υφηγεσία «Φιλοσοφία και επιστήμη του Δικαίου» και έκτακτος καθηγητής στη Νομική Σχολή Αθηνών το 1932 στην έδρα της Εισαγωγής στην Επιστήμη του Δικαίου και της Φιλοσοφίας του Δικαίου. Το 1933 διορίστηκε στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών και μαζί με άλλους καθηγητές οργάνωνε πανεπιστημιακά φροντιστηριακά μαθήματα για τελειόφοιτους φοιτητές. Το διάστημα 1935-1938 δίδαξε και στην Πάντειο το μάθημα «Η κοινωνική φιλοσοφία των αρχαίων Ελλήνων». Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας Μεταξά (1939), συνελήφθη και εκτοπίσθηκε στη Σκύρο πρώτα και μετά στις Σπέτσες. Το 1941 απολύθηκε από το Πανεπιστήμιο και το 1944 διέφυγε στη Μέση Ανατολή, όπου διορίστηκε τεχνικός σύμβουλος της εξόριστης κυβέρνησης Τσουδερού. Eπανήλθε στα πανεπιστημιακά του καθήκοντα μετά την απελευθέρωση. Από το 1945 έως το 1967 διετέλεσε Υπουργός σε διάφορα υπουργεία. Μετά τη μεταπολίτευση το 1974, ανέλαβε το Υπουργείο Πολιτισμού στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας. Στις βουλευτικές εκλογές του 1974 εξελέγη Βουλευτής Επικρατείας με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Επίσης διετέλεσε Πρόεδρος της Επιτροπής Σύνταξης του ισχύοντος Συντάγματος στην περίοδο 1974-1975. Στις 20 Ιουνίου 1975, ο Κωνσταντίνος Τσάτσος εξελέγη από τη Βουλή Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με 210 ψήφους επί 295 παρόντων βουλευτών. Διετέλεσε Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας μέχρι το Μάιο του 1980. Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος δημοσίευσε πλήθος επιστημονικών μελετών, νομικών και φιλοσοφικών συγγραμμάτων καθώς και λογοτεχνικών έργων. Επίσης έχει πλούσια αρθρογραφία στον τύπο. Το 1961 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, της οποίας διετέλεσε Αντιπρόεδρος και Πρόεδρος (1966). Το 1979 εξελέγη ξένος εταίρος της Ακαδημίας Ηθικών και Πολιτικών Επιστημών της Γαλλίας και επίτιμος διδάκτωρ της Σορβόννης. Εξελέγη επίσης ξένος εταίρος των Ακαδημιών της Ρουμανίας και του Μαρόκου το 1980, καθώς και μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Επιστημών, Τέχνης και Γραμμάτων το 1981. Το 1980 του απονεμήθηκε το μέγα ευρωπαϊκό βραβείο Κούντενχοβε-Καλλέργη (Coudenhove-Kalergi).

Αρχείο συμβολαιογράφου Αθηνών Κωνσταντίνου Φιλαλήθους.

Ο Κωνσταντίνος Φωκάς (1896-;) γεννήθηκε στην Κέρκυρα. Ο πατέρας του ήταν στρατιωτικός. Ο Κωνσταντίνος Φωκάς έλαβε μέρος στη μάχη του Δρίσκου τον Νοέμβριο του 1912. Το 1913 κατατάχθηκε στον στρατό για να λάβει μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους (1912-1913). Το 1914 πήρε μέρος στον Βορειοηπειρωτικό Αγώνα. Πήρε μέρος στη Μικρασιατική Εκστρατεία, όπου και προσβλήθηκε από ελονοσία. Απολύθηκε τον Αύγουστο του 1923. Μετά την απόλυσή του από το στρατό, εργάστηκε ως επιστάτης οικοδομών και διορίστηκε στη Γενική Διεύθυνση Εποικισμού Θράκης Μακεδονίας του Υπουργείου Γεωργίας. Από το 1926 έως το 1932 εργάστηκε ως επιστάτης δημοτικών έργων στο Αρχιτεκτονικό Τμήμα. Το 1935 κατατάχθηκε ξανά και αιτήθηκε τη μονιμοποίησή του στο στρατό, η οποία δεν έγινε δεκτή. Απολύθηκε από το στρατό λίγες μέρες μετά. Το 1936 διορίστηκε υπάλληλος του Περιφερειακού Συμβουλίου Προνοίας Παλαιών Πολεμιστών και το ίδιο έτος διορίστηκε υπάλληλος του Λιμενικού Ταμείου Θεσσαλονίκης. Στον ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940 υπηρέτησε στο 4ο Τάγμα Πολυβόλων Θεσσαλονίκης. Το 1942 ήταν κοινοτικός γραμματέας των κοινοτήτων Ειδομένης, Φάνου, Πλαγίων, Σκρα και Μεγάλων Λειβαδίων. Στις 19 Δεκεμβρίου 1944 παρουσιάστηκε στο Κέντρο Κατάταξης Αξιωματικών Αθηνών. Απολύθηκε το 1945. Η επαγγελματική του σταδιοδρομία συνεχίστηκε στο Λιμενικό Ταμείο Θεσσαλονίκης ως το 1961, οπότε και συνταξιοδοτήθηκε. Περιεχόμενο του αρχείου: Τεκμήρια από την στρατιωτική σταδιοδρομία του Κωνσταντίνου Φωκά, τιμητικές διακρίσεις, στρατιωτικές ταυτότητες, υπηρεσιακά έγγραφα από την επαγγελματική του σταδιοδρομία, οικογενειακή αλληλογραφία, συμβολαιογραφικά έγγραφα, οικογενειακά έγγραφα, ιατρικές γνωματεύσεις, ποικίλα.

Ο Κωνσταντίνος Φωτόπουλος ήταν αρχιτέκτων - μηχανικός. Το αρχείο περιλαμβάνει αλληλογραφία με την Επιτροπή Ελέγχου Προμηθειών Αρχών Κατοχής Πατρών που του είχε αναθέσει την κατασκευή κτιρίου ασυρμάτου της Μεραρχίας «Πιεμόντε» στην Πάτρα (1942-1944), όπως και αρχιτεκτονικά σχέδια και σημειώσεις σχετικά με την κατασκευή του κτιρίου.

Ο Κωνσταντίνος Χατζόπουλος (1868-1920) υπήρξε ποιητής και πεζογράφος. Ασχολήθηκε επίσης με τη μετάφραση έργων, κυρίως θεατρικών, καθώς και με την κριτική λογοτεχνίας, Το αρχείο του περιλαμβάνει χειρόγραφα λογοτεχνικών έργων, μεταφράσεων, άρθρων κριτικής λογοτεχνίας και πολιτικής σκέψης του συγγραφέα, αλληλογραφία του με λογοτέχνες και διανοούμενους, προσωπικά τεκμήρια και κάποια δημοσιεύματα και αφιερώματα για το έργο του. Περιλαμβάνονται επίσης τα απομνημονεύματα της συζύγου του Sunny Haggmann-Χατζοπούλου για την κοινή τους ζωή. Συμπληρωματική πηγή αποτελεί το Αρχείο Ν. Γιαννιού-Αθηνάς Γαϊτάνου Γιαννιού. Τμήμα του αρχείου του αδελφού του, Δημήτρη Χατζόπουλου, απόκειται επίσης στο ΕΛΙΑ, αλλά δεν περιλαμβάνει στοιχεία για τον Κωνσταντί

Φάκελος περιέχων: 1. Νοταριακά έγγραφα των ετών 1853-1872 που αφορούν στην οικογένεια του έμπορου Κωνσταντίνου Χρηστομάνου, 2. Έγγραφα των ετών 1837-1841 περί προαγωγής και παρασημοφόρησης του Λοχαγού Πυροβολικού Ανδρέα Καλάνδρου.

Ο Κώστας Βάρναλης (1884-1974), ποιητης, θεατρικός συγγραφέας και κριτικός, γεννήθηκε στον Πύργο της Ανατολικής Ρωμυλίας (σημερινό Burgas της Βουλγαρίας). Σούδασε Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έζησε τα πιο δημιουργικά χρόνια του ως συγγραφέας στη Γαλλία. Μαζί με τους συγχρόνους του Ν. Καζαντζάκη και Άγγ. Σικελιανό, ο Βάρναλης γεφυρώνει τη γενιά του Παλαμά με τη Γενιά του '30. Το αρχείο του απο τελεί μια ανεκτίμητη πηγή για τη μελέτη του Μεσοπόλεμου, μια κρίσιμη περίοδο για τη σύγχρονη ελληνική ιστορία και λογοτεχνία. Η ιδιοφυής αποδόμηση της αρχαιοελληνικής παράδοσης συνδυασμένη με τα ανθρωπιστικά ιδεώδη της κοινωνικής ελευθερίας και δικαιοσύνης αναδεικνύουν τον Βάρναλη σε εξαιρετική και επαναστατική λογοτεχνική μορφή. Στα διασημότερα έργα του περιλαμβάνονται: Το Φως που καίει (1922), Σκλάβοι Πολιορκημένοι (1927), Η Αληθινή απολογία του Σωκράτη (1931) και η σημαντική κριτική μελέτη Ο Σολωμός χωρίς μεταφυσική (1925). Τιμήθηκε με το βραβείο Λένιν το 1959. Το αρχείο περιλαμβάνει χειρόγραφα (ποιήματα, πρόζα, πραγματείες, μεταφράσεις, σημειωματάρια), άρθρα σε περιοδικά και εφημερίδες, αλληλογραφία, φωτογραφίες, έντυπο υλικό για τον Βάρναλη, αποκόμματα εφημερίδων και εκδόσεις για τον Βάρναλη και το έργο του. Η δωρεά επίσης περιλαμβάνει έναν μεγάλο αριθμό βιβλίων τα οποία ανήκαν στην προσωπική συλλογή του ποιητή.

Το αρχείο περιλαμβάνει την αλληλογραφία του γλύπτη με διάφορα πρόσωπα, με εταιρείες και συλλόγους που αφορούν κυρίως παραγγελίες για κατασκευή προτομών, μνημείων, μεταλλίων κ.ά, έγγραφα που αφορούν τη συμμετοχή της Ελλάδας στις Biennale της Βενετίας καθώς και προσχέδια έργων, αποδείξεις συναλλαγών, αποκόμματα εφημερίδων, και ποικίλα άλλα έγγραφα.

Επιστολές της Έλλης Αλεξίου από το Βουκουρέστι (1959-1962) προς τον Κώστα Κοβάνη με τον οποίο συνδεόταν φιλικά. Προκηρύξεις πολιτικών και συνδικαλιστικών οργανώσεων, προεκλογικά έντυπα και μονόφυλλα. Καλλιτεχνικά, λογοτεχνικά και πολιτικά περιοδικά, θεατρικά προγράμματα (1974-1997).