Οι εκ Μουντάδου Τήνου καταγόμενοι αδελφοί Ιωάννης, Γεώργιος και Εμμανουήλ Λαμπάκης διαδραμάτισαν ενεργό ρόλο στην καλλιτεχνική και πολιτιστική ζωή της Ελλάδος του δευτέρου μισού του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα. Ο Ιωάννης Δ. Λαμπάκης ως φωτογράφος (1851-1916), πριν από τη χειροτονία του σε ιερέα, με συμμετοχές και επαίνους σε διαγωνισμούς της εποχής, υπήρξε ο επίσημος φωτογράφος των πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων.Η συλλογή περιλαμβάνει το πρωτότυπο άλμπουμ των Ολυμπιακών Αγώνων του 1896, φωτογραφίες που έχουν εκτυπωθεί από τον ίδιο, τη φωτογραφική του μηχανή με τον τρίποδα και την αλληλογραφία του.

Φύλλα εντύπου που εκδιδόταν στη Σμύρνη

Η βάση δεδομένων (ΚαΔιΣ) είναι σε εξέλιξη από το 2009 και περιέχει: Α) 25 ηχογραφήσεις καθημερινών συνομιλιών ανάμεσα σε διαλεκτόφωνους, από διάφορα μέρη της Ελλάδας. Β) Ορθογραφική μεταγραφή του πρωτογενούς υλικού σε επιλεγμένα αποσπάσματα του υλικού. Γ) Επισημείωση i. συνεισφορών, και ii. επιτονικών φράσεων σε επιλεγμένα αποσπάσματα του υλικού. Δ) Επτά (7) βασικές κατηγορίες μεταδεδομένων και πάνω από εξήντα πέντε (65) υποκατηγορίες μεταδεδομένων, κωδικοποιημένων σύμφωνα με το διεθνές πρότυπο TEI (Text Encoding Initiative) σε excell μορφή.

Τεύχη της εφημερίδας "Καθημερινά Νέα".

Στη διάρκεια μισού και πλέον αιώνα αδιάλειπτης εκδοτικής και πολιτιστικής προσφοράς το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης έχει πραγματοποιήσει πλήθος εκθέσεων και εκδόσεων που υπήρξαν καρπός γόνιμων συνεργασιών με καλλιτέχνες ή τους κληρονόμους τους. Αρκετοί από αυτούς, πέρα από τη δωρεά έργων, έχουν εμπιστευτεί το ΜΙΕΤ για να αποθέσουν τα αρχεία τους ή και να εκχωρήσουν το δικαίωμα προβολής της καταγραφής του συνόλου των έργων τους, προκειμένου να αξιοποιηθούν και δημοσιοποιηθούν για ερευνητικούς σκοπούς. Με την πάροδο του χρόνου συγκεντρώθηκε ένας όγκος αρχείων μεικτού χαρακτήρα, αποτελούμενος από φυσικά και ψηφιακά αντικείμενα, ο οποίος, στο πλαίσιο της ψηφιακής στρατηγικής του Ιδρύματος, αξιοποιήθηκε για τη σύσταση των Καλλιτεχνικών Αρχείων. Τα Αρχεία, επεξεργασμένα σύμφωνα με τις διεθνείς πρακτικές και αρχές της αρχειονομικής επιστήμης, συγκροτούν τις ψηφιακές συλλογές που προβάλλονται μέσα από τη διαδικτυακή πύλη του ΜΙΕΤ.

Στη διάρκεια μισού και πλέον αιώνα αδιάλειπτης εκδοτικής και πολιτιστικής προσφοράς το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης έχει πραγματοποιήσει πλήθος εκθέσεων και εκδόσεων που υπήρξαν καρπός γόνιμων συνεργασιών με καλλιτέχνες ή τους κληρονόμους τους. Αρκετοί από αυτούς, πέρα από τη δωρεά έργων, έχουν εμπιστευτεί το ΜΙΕΤ για να αποθέσουν τα αρχεία τους ή και να εκχωρήσουν το δικαίωμα προβολής της καταγραφής του συνόλου των έργων τους, προκειμένου να αξιοποιηθούν και δημοσιοποιηθούν για ερευνητικούς σκοπούς. Με την πάροδο του χρόνου συγκεντρώθηκε ένας όγκος αρχείων μεικτού χαρακτήρα, αποτελούμενος από φυσικά και ψηφιακά αντικείμενα, ο οποίος, στο πλαίσιο της ψηφιακής στρατηγικής του Ιδρύματος, αξιοποιήθηκε για τη σύσταση των Καλλιτεχνικών Αρχείων. Τα Αρχεία, επεξεργασμένα σύμφωνα με τις διεθνείς πρακτικές και αρχές της αρχειονομικής επιστήμης, συγκροτούν τις ψηφιακές συλλογές που προβάλλονται μέσα από τη διαδικτυακή πύλη του ΜΙΕΤ.

"Κανόνες ευταξίας για την εν Τεργέστη Ελληνικήν Σχολήν". Αντίγραφο Κ.Μ. Κούμα.

Αρχείο καπνοβιομηχανίας Dimitrino & Co: αλληλογραφία της καπνοβιομηχανίας Dimitrino & Co, πίνακες παραγγελιών και λογαριασμών, αποδείξεις, χαρακτικά ετικετών κουτιών τσιγάρων.

Η συλλογή περιέχει 15 συνεντεύξεις με πρώην εργάτες και εργάτριες, συνδικαλιστές και υπαλλήλους της Καπνοβιομηχανίας Ματσάγγου. Οι συνεντεύξεις πραγματοποιήθηκαν στο πλαίσιο του προγράμματος "Προφορικότητα και η κοινωνική μνήμη του Νομού Μαγνησίας: Ο Βόλος και το Πήλιο στον 20o αιώνα".

Η συλλογή καραμανλίδικων εκδόσεων του ΙΜΧΑ περιλαμβάνει 76 τίτλους. Η παλαιότερη έκδοση ανάγεται στα 1953 και η νεότερη στα 1921. Η μεγάλη πλειοψηφία των βιβλίων είναι θρησκευτικού περιεχομένου.

Το Ίδρυμα Μελετών Χερσονήσου του Αίμου συμμετέχει από το 2004 στο Επιχειρησιακό Πρόγραμμα «Κοινωνία της Πληροφορίας», στον άξονα «Πολιτισμός», υλοποιώντας το έργο «Διάσωση, Αξιοποίηση και Προβολή Τεκμηρίων Ιστορίας του Νεότερου και Σύγχρονου Ελληνισμού». Ανάμεσα στις ψηφιοποιημένες συλλογές είναι και η «Συλλογή ‘Καραμανλίδικων’ βιβλίων» (75 βιβλία-33.000 σελ. περίπου) που έχουν κυρίως θρησκευτικό περιεχόμενο.

Η συλλογή περιλαμβάνει βιβλία και εφημερίδες κυρίως θρησκευτικού χαρακτήρα γραμμένα στα καραμανλίδικα.

Βιογραφικό σηµείωµα Η Μαρία Καρρά, κόρη του ζωγράφου Βασίλη Σταµατιάδη, γεννήθηκε στον Πειραιά. Από τα µαθητικά της χρόνια εντάχθηκε στο ΕΑΜ Νέων και στην ΕΠΟΝ. Το 1945 διετέλεσε µέλος της ∆ιαφώτισης Εργατικού Τοµέα ΕΠΟΝ Πειραιά και από το 1949 γενική γραµµατέας της ΠΕΟΠΕΦ, αγωνιζόµενη για την αµνηστία και κατά των εκτελέσεων των πολιτικών κρατουµένων. Για την αγωνιστική της δράση απολύθηκε το 1948 από την Εφορία Πειραιά, όπου εργαζόταν και το 1950 φυλακίστηκε και παραπέµφθηκε σε έκτακτο στρατοδικείο, ενώ την περίοδο 1954-1956 εξορίστηκε. Μετά την επιστροφή της από την εξορία, εργάστηκε ως λογίστρια και εκλέχθηκε πολλές φορές µέλος της Ένωσης Επαγγελµατιών Λογιστών Πρωτευούσης (ΕΕΛΠ) και της Πανελλαδικής Οµοσπονδίας Λογιστών (ΠΟΛ). Ασχολήθηκε µε το συνδικαλισµό και τις εργαζόµενες γυναίκες. Οργανώθηκε στην Ε∆Α και διετέλεσε µέλος του Τµήµατος Γυναικών της Ε∆Α, και του Συνδικαλιστικού Γραφείου της. Την περίοδο 1963-1967 υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος της Συντονιστικής Επιτροπής Εργαζόµενων Γυναικών (ΣΕΕΓ). Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας οργανώθηκε στο ΠΑΜ και το 1969 διέφυγε στο εξωτερικό, όπου ως µέλος του ΑΕΜ έρχεται σε επαφή µε το ∆ιεθνές Γραφείο Εργασίας. Κατά την µεταπολίτευση διετέλεσε µέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΕΜ, της Εκτελεστικής Επιτροπής της Ε∆Α και στην συνέχεια της Κ.Ε. του ΠΑΣΟΚ, ∆ηµοτική Σύµβουλος και Αντιδήµαρχος στον ∆ήµο Αθηναίων (1978-1985), σύµβουλος του Υπουργείου Προνοίας, αντιπρόεδρος της Νοµαρχιακής Επιτροπής Ισότητας, µέλος της Συντονιστικής Επιτροπής Γυναικείων Οργανώσεων κ.ά. Η Μαρία Καρρά έχει συγγράψει τα βιβλία Επονίτισσα (1982) και Εµείς οι απ' έξω. ΠΕΟΠΕΦ 1948 - 1954: µια "µικρή" εποποιία (2000). Η Μαρία Καρρά παντρεύτηκε δύο φορές, την πρώτη µε το ∆ηµήτρη Μουρατίδη και την δεύτερη µε το Νίκο Καρρά µε τον οποίο απέκτησαν την κόρη τους Ελένη. Συνοπτική περιγραφή • Τεκµήρια της προδικτατορικής Ε∆Α: Συνδικαλιστικό Γραφείο, Γυναικεία Βοηθητική Επιτροπή της Ε∆Α, συλλογή εντύπων (φυλλαδίων και προκηρύξεων) (1960 – 1967) • Γυναικείο κίνηµα δεκαετίας ΄60: Συντονιστική Επιτροπή Εργαζοµένων Γυναικών (ΣΕΕΓ), Πανελλαδική Ένωση Γυναικών (ΠΕΓ) (1963-1967) • Επιστολογραφία και χειροποίητα αντικείµενα πολιτικών κρατουµένων και εξορίστων, τεκµήρια της ΠΕΟΠΕΦ

Η συλλογή των Καρτών-Χαρτών περιλαμβάνει 7 χάρτες του 18ου και 19ου αι. από τον ελλαδικό χώρο και περίπου 120 παλιές καρτ-ποστάλ των αρχών του 20ου αιώνα κυρίως από την περιοχή της Μακεδονίας.

Αυτή η ιστοσελίδα φιλοξενεί το βασικό παραδοτέο μιας επιστημονικής μελέτης που εκπονήθηκε κατά το διάστημα Ιανουάριος-Δεκέμβριος 2013, με την οικονομική υποστήριξη του Ιδρύματος Ι.Λάτση. Αντικείμενο της μελέτης ήταν πτυχές της γραμματικής της Γκρίκο, με ιδιαίτερη έμφαση στη μορφοσύνταξη του ρήματος. Για την εκπόνηση της μελέτης συλλέχθηκαν νέα δεδομένα, τα οποία κατόπιν μεταγράφηκαν, ψηφιοποιήθηκαν, επισημειώθηκαν και αποθηκεύτηκαν στη βάση δεδομένων που συνδέεται με αυτό τον ιστότοπο. Η Γκρίκο είναι μια ελληνική διάλεκτος που ομιλείται στην Απουλία (επαρχία του Λέτσε), στην περιοχή της Νότιας Ιταλίας που ονομάζεται Σαλεντινή Ελλάδα (Grecìa Salentina). Έχει αναγνωριστεί ως μειονοτική γλώσσα από το Κοινοβούλιο της Ιταλίας από το 1999. Επισήμως, η Σαλεντινή Ελλάδα περιλαμβάνει 12 χωριά: Καλημέρα, Καρπινιάνο Σαλεντίνο, Καστρινιάνο ντέι Γκρέτσι, Κοριλιάνο ντ’Ότραντο, Κουτροφιάνο, Μαρτάνο, Μαρτινιάνο, Μελπινιάνο, Σολιάνο Καβούρ, Σολέτο, Στερνατία και Τσολίνο. Δε διατίθεται ακριβής αριθμός των ενεργών ομιλητών της διαλέκτου αυτή τη στιγμή. Η Γκρίκο είναι το μέσο έκφρασης των μελών των τοπικών κοινοτήτων. Η Γκρίκο είναι επίσης εξαιρετικά ενδιαφέρουσα από την άποψη της θεωρητικής γλωσσολογίας. Ως ελληνική διάλεκτος, ενδιαφέρει επιστήμονες που μελετούν τη διαλεκτική ποικιλομορφία, αλλά και την ιστορία της ελληνικής γλώσσας. Επιπλέον, καθώς η Γκρίκο συνυπάρχει εδώ και αιώνες με την τοπική ιταλική διάλεκτο (τα Σαλεντίνο) καθώς και, πιο πρόσφατα, με την πρότυπη ιταλική, μας παρέχει εξαιρετική δυνατότητα να μελετήσουμε πώς η γλωσσική αλλαγή επέρχεται μέσω γλωσσικής επαφής. Ευχαριστούμε θερμά το Ίδρυμα Λάτση καθώς και τους ανθρώπους στις κοινότητες των ελληνόφωνων χωριών που συμμετείχαν με ενθουσιασμό στην έρευνά μας, χωρίς τη βοήθεια των οποίων δε θα είχαμε ολοκληρώσει αυτό το έργο.