Ο Σπυρίδων Θεοτόκης (Κέρκυρα, 1876-1940), ιστορικός και συγγραφέας, ήταν γιος του αρχειοφύλακα του Αρχείου της Ιονίου Πολιτείας Μάρκου Θεοτόκη και της Αγγελικής Πολυλά (εξαδέλφης του Ιάκωβου), και αδελφός του γνωστού λογοτέχνη Κωνσταντίνου Θεοτόκη. Το 1912 ανέλαβε τη διεύθυνση του Αρχείου της Ιονίου Πολιτείας, θέση που διατήρησε έως το 1935, εκτός από τα χρόνια που πολέμησε στους Βαλκανικούς Πολέμους (1912-1913) και όταν ήταν εξόριστος (1917-1920). Το 1935 τοποθετήθηκε ως νομάρχης στο Ηράκλειο Κρήτης, σύντομα όμως αναγκάστηκε να παραιτηθεί εξαιτίας της αντίδρασης των κατοίκων λόγω του αυταρχισμού του. Τον Μάρτιο του 1920 στάλθηκε από τον υπουργό των Εξωτερικών Νικόλαο Πολίτη στη Βενετία για να μελετήσει το περιεχόμενο των εκεί κρατικών αρχείων ως προς την ελληνική ιστορία. Η αποστολή του διακόπηκε απότομα και οριστικά τον Απρίλιο του 1923, λόγω των εξαιρετικών συνθηκών που επικράτησαν μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Με βάση την έρευνα των πηγών στη Βενετία, δημοσίευσε το 1926, με δαπάνη του Υπουργείου Εξωτερικών, τη μελέτη "Εισαγωγή εις την έρευναν των μνημείων της Ελληνικής Ιστορίας και ιδία της Κρήτης εν τω κρατικών αρχείων της Βενετίας". Η έκδοση, ωστόσο, από την Ακαδημία Αθηνών του μεγαλύτερου μέρους του υλικού που είχε συλλέξει ο Θεοτόκης (χειρόγραφα αντίγραφα των εγγράφων) κατέστη δυνατή μόνο μετά από την οικονομική ενίσχυση της Έλενας Βενιζέλου. Έτσι, κατά τα έτη 1933-1937 εκδόθηκαν οι τρεις τόμοι των «Μνημείων της Ελληνικής Ιστορίας». Το 1937 έκανε προσπάθειες να πείσει τον υπουργό Εθνικής Εκπαιδεύσεως να χρηματοδοτήσει την έκδοση του υπόλοιπου μέρους του υλικού, καθώς και να συνεχίσει την έρευνά του στη Βενετία, επιδίωξη που τελικά δεν πραγματοποιήθηκε. Δημοσίευσε πολλά άρθρα σε περιοδικά και έκανε πολλές επιστημονικές ανακοινώσεις και ομιλίες σε διεθνή συνέδρια και στην Ακαδημία Αθηνών. Συνέβαλε ως γραμματέας της Οργανωτικής Επιτροπής Κέρκυρας στην επιτυχία της μεγάλης Αναμνηστικής Πανιονίου Εκθέσεως του 1914, για τα 50 χρόνια από την ενσωμάτωση της Επτανήσου στην Ελλάδα. Συνέγραψε, με βάση το υλικό της έκθεσης, το έργο "Αναμνηστικόν τεύχος της Πανιονίου Αναδρομικής εκθέσεως. Μέρος Α΄. Ενετοκρατία, Κέρκυρα, 1914. Μέρος Β΄. Δημοκρατούμενοι Γάλλοι", Κέρκυρα, 1917. Ο Σπυρίδων Θεοτόκης υπήρξε μέλος πολλών κερκυραϊκών επιτροπών, συλλόγων και πολιτιστικών εταιρειών, (Φιλαρμονική Εταιρεία, Αναγνωστική Εταιρεία, Επιτροπή Δημοτικού Θεάτρου, Κεντρική Επιτροπή Εκατονταετηρίδας, Σύλλογος Προστασίας Κερκυραϊκών Συμφερόντων κ.ά.). Ήταν επίσης μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Ο Θεοτόκης ήταν παντρεμένος με την Μαρίκα (Μαρία) Παλαιολόγου, κόρη του Λέανδρου και της Φωτεινής, το γένος Χριστοδουλίδη, και απέκτησε μαζί της δύο κόρες, τη Ζαΐρα και τη Ζηνοβία. Μετά το 1935 φαίνεται ότι παντρεύτηκε την Λουκία Κολιακοπούλου, χήρα του Γεωργίου Κολιακόπουλου και μητέρα δύο παιδιών, του Άκη (Αναστάσιου) και του Έκτορα. Το αρχείο περιλαμβάνει αλληλογραφία του Θεοτόκη με το Υπουργείο Εξωτερικών, τον πρόξενο της Ελλάδας στη Βενετία Ι. Φορέστη, τους Ν. Πολίτη, Ι. Βλαχογιάννη, Θ. Βελιανίτη, Γ. Δροσίνη, Ά. Ρωμάνο, Κ. Θ. Δημαρά, Ι. Θεοτόκη, Σπ. Μινώττο (υπουργός Γεωργίας) και άλλους έλληνες και ξένους επιστήμονες, γόνους επιφανών οικογενειών (κυρίως επτανησιακών), ιταλικούς επιστημονικούς φορείς, ελληνικούς εκδοτικούς οίκους, το Ιστορικό Αρχείο Κρήτης, τον πρόεδρο και διάφορα μέλη της Ακαδημίας Αθηνών, διάφορους φορείς της Κέρκυρας, την οικογένειά του, συγγενείς (κυρίως Δημήτριο Θεοτόκη, Όλγα και Μίμη Φραγκόπουλο, Κωνσταντίνο Φραγκόπουλο και τη γυναίκα του Gella, τους ανιψιούς του Μάρκο Θεοτόκη και Αντώνη Καποδίστρια και τον εξάδελφό του Τζων Θεοτόκη κ.ά.), χειρόγραφα λόγων του, αντίγραφα αρχειακών πηγών, περιλήψεις επιστημονικών ανακοινώσεων, χειρόγραφα άρθρων του, διάφορα οικονομικά και ποικίλο υλικό. Επίσης περιέχει υλικό (κυρίως αλληλογραφία) σχετικό με διάφορα άλλα μέλη των οικογενειών Θεοτόκη και Φραγκόπουλου και συγκεκριμένα τους Μάρκο, Δημήτριο και Ernestine Θεοτόκη, τους Βασίλειο και Ήρα Εκμέ, καθώς και τη Λουκία Κολιακοπούλου, τους γιους της Άκη και Έκτορα, τον Μαρίνο Κολιακόπουλο (κουνιάδο της Λουκίας) κ.ά. Το υλικό αφορά την αποστολή του Θεοτόκη στη Βενετία, τη δημιουργία ελληνικού τυπογραφείου στη Βενετία, την παροχή πληροφοριών για γενεαλογικές έρευνες, την έκδοση έργων του και την πραγματοποίηση διαλέξεων, την οργάνωση της Πανιονίου Εκθέσεως και την επιστροφή εκθεμάτων σε ιδιώτες, την οργάνωση των αρχειοφυλακείων της Επτανήσου, τη σύσταση της Γενεαλογικής και Εραλδικής Εταιρείας, τη συνεργασία με περιοδικά, την αποστολή αντιτύπων των βιβλίων του και ευχαριστήριες/συγχαρητήριες επιστολές γι’ αυτά, την παροχή βοήθειας σε ερευνητές, τη συμμετοχή του σε συλλόγους, εταιρείες κ.λπ. της Κέρκυρας, και οικογενειακά του Θεοτόκη και άλλων συγγενών του. Διάγραμμα ταξινόμησης: Φάκελος 1: Επιστημονική και επαγγελματική δραστηριότητα (1911-1937). Υποφάκελος 1.1: Βενετία (1920-1937). Υποφάκελος 1.2: Ακαδημία και άλλα πολιτιστικά ιδρύματα (1917-1937). Υποφάκελος 1.3: Αλληλογραφία με διάφορους (1909-1940). Υποφάκελος 1.4: Κέρκυρα (1911-1936). Υποφάκελος 1.5: «Ιστορικαί σημειώσεις» (λόγοι, πηγές, ανακοινώσεις). Φάκελος 2: Οικογενειακά (1885-1956). Υποφάκελος 2.1: Οικογενειακή αλληλογραφία (1911-1932). Υποφάκελος 2.2: Οικογενειακή αλληλογραφία (1910-1938). Υποφάκελος 2.3: Διάφοροι συγγενείς (1885-1956). Υποφάκελος 2.4: Διάφορα (1920-1937).

Διαπρεπής ιστορικός και πανεπιστημιακός, που διετέλεσε επί εξάμηνο πρωθυπουργός της Ελλάδας, ο Σπυρίδων Λάμπρος γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1851 και ήταν γιος του νομισματολόγου Παύλου Λάμπρου. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, στο Βερολίνο και τη Λειψία, από το πανεπιστήμιο της οποίας αναγορεύτηκε διδάκτορας το 1873. Συμπλήρωσε τις σπουδές του στο Παρίσι, το Λονδίνο και τη Βιέννη και όταν επανήλθε στην Ελλάδα το 1868 εκλέχτηκε υφηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής στους τομείς της ιστορίας και της παλαιογραφίας. Το 1887 εκλέχτηκε έκτακτος καθηγητής της γενικής ιστορίας, την οποία δίδαξε έως το 1917, προαχθείς εν τω μεταξύ σε τακτικό καθηγητή. Εκτός από τα διδακτικά του καθήκοντα υπηρέτησε την εκπαίδευση και από διοικητικές θέσεις. Διετέλεσε επιθεωρητής δημοτικής εκπαίδευσης, Πρόεδρος του Εποπτικού Συμβουλίου Μέσης Εκπαίδευσης, κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής και πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών (1904 - 1905, 1911 - 1912). Ο Σπυρίδων Λάμπρος αναμίχθηκε με τα κοινά και υπήρξε βασικό στέλεχος της Εθνικής Εταιρείας, η οποία συνέβαλε στον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1897. Κατά την περίοδο του Εθνικού Διχασμού και του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος Α' του ανέθεσε τον σχηματισμό κυβέρνησης. Διετέλεσε πρωθυπουργός από τις 27 Σεπτεμβρίου 1916 έως τις 21 Απριλίου 1917, οπότε και παραιτήθηκε λόγω της έκρυθμης κατάστασης που επικρατούσε στην Αθήνα. Μετά την επικράτηση του βενιζελικού κινήματος της Θεσσαλονίκης τον Ιούνιο του 1917 παραπέμφθηκε σε ειδικό δικαστήριο, η περιουσία του δημεύτηκε και ο ίδιος εξορίστηκε στην Ύδρα (22 Ιανουαρίου 1918) και τον επόμενο μήνα στη Σκόπελο. Τον Μάρτιο του 1919 προσβλήθηκε από πνευμονία και στη συνέχεια από νεφρίτιδα. Μεταφέρθηκε στην Αθήνα και έμεινε υπό κράτηση στο σπίτι του, όπου πέθανε στις 23 Ιουλίου 1919. Ο Σπυρίδων Λάμπρος θεωρείται ένας από τους κορυφαίους της ιστορικής επιστήμης στην Ελλάδα, στον δρόμο που χάραξαν ο Σπυρίδων Ζαμπέλιος και ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος. Υπήρξε πολυγραφότατος, με το σύνολο των εργασιών του να ανέρχονται στις 480, ενώ από τα κατάλοιπά του προήλθαν περίπου 280 νέα δημοσιεύματα. Κόρη του Σπυρίδωνα Λάμπρου ήταν η Λίνα Τσαλδάρη (1887-1981), πολιτικός και πρώτη γυναίκα υπουργός στην Ελλάδα. Το αρχείο Σπυρίδωνος Λάμπρου αποτελείται από το εκδεδομένο και ανέκδοτο υλικό που είχε συγκεντρώσει ο ίδιος. Το μεγαλύτερο μέρος του αρχείου αποτελείται από σημειώσεις του Λάμπρου σε σχέση με τα επιστημονικά ενδιαφέροντά του, αντιγραφές αποσπασμάτων χειρογράφων και κωδίκων, έγγραφα που είχε μεταγράψει από βιβλιοθήκες της Ελλάδας και του εξωτερικού, χάρτες, φωτογραφίες, σχέδια, δημόσια έγγραφα και πανεπιστημιακές σημειώσεις. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η αλληλογραφία του Σπυρίδωνος Λάμπρου με επιστήμονες στην Ελλάδα και το εξωτερικό, με φοιτητές και άλλους, από όλη την Ελλάδα, οι οποίοι τον πληροφορούσαν για ιστορικά πρόσωπα και οικογένειες αλλά και για την τοπική ιστορία. Η αλληλογραφία περιλαμβάνει λίγα αντίγραφα επιστολών του Λάμπρου, κυρίως όμως επιστολές των οποίων ήταν παραλήπτης. Βλ. Φλωρεντία Ευαγγελάτου-Νοταρά, Καταλογογράφησις του αρχείου Σπ. Λάμπρου, ΕΕΦΣΠΑ 25 (1974-1977)265-358

Η ψηφιακή συλλογή "Αρχείο Σπυρίδωνος Λάμπρου" δημιουργήθηκε με στόχο τη συνολική σάρωση των φακέλων που περιέχουν ανέκδοτο υλικό από το αρχείο του Σπ. Λάμπρου, το οποίο έχει κληροδοτηθεί και στεγάζεται στο Ιστορικό Σπουδαστήριο της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών, την επεξεργασία του εν λόγω υλικού και την καταχώρησή του σε ηλεκτρονική βάση δεδομένων. Έχει ήδη ολοκληρωθεί η επεξεργασία και καταχώρηση στη βάση δεδομένων του Αρχείου Σπ. Λάμπρου των φακέλων 13, Α1, Β1 και Β2, οι οποίοι, μεταξύ άλλων, περιέχουν τις ανέκδοτες Κατηχήσεις του Μιχαήλ Χωνιάτη, τη Σύνοψη Χρονική του Θεόδωρου Κυζίκου και τμήμα της Αλληλογραφίας του Σπ. Λάμπρου. Η βάση είναι προσβάσιμη μέσω του διαδικτυακού ιστοτόπου http://lamprosarcheio.arch.uoa.gr/, ενώ συνεχίζεται ο εμπλουτισμός με την ανέκδοτη αλληλογραφία του Βησσαρίωνος, με τις σημειώσεις του Σπ. Λάμπρου για την αρχαία και σύγχρονή του Βενετία, με τμήμα της Αλληλογραφίας του, όπως και με τα έγγραφά του σχετικά με την κατάσταση του Πανεπιστημίου Αθηνών και της εκπαίδευσης γενικότερα.

Υπηρεσιακή αλληλογραφία του αρχαιολόγου Σπυρίδωνος Μαρινάτου, εφόρου στην Θ΄ Αρχαιολογική περιφέρεια Κρήτης (Ηράκλειο) και διευθυντή Αρχαιοτήτων και Ιστορικών Μνημείων. Η αλληλογραφία αναφέρεται κυρίως σε προαγωγές, επιστημονικές άδειες και διάφορα οικονομικά ζητήματα των υπηρεσιών. Ενδιαφέρον παρουσιάζει επιστολή του (11 Ιουλίου 1935) προς το υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων σχετικά με τις φήμες που τον ήθελαν ευνοϊκά διακείμενο στο κίνημα του Μαρτίου 1935.

Ο Σπ. Μαρινάτος γεννήθηκε στο Ληξούρι της Κεφαλονιάς στις 4 Νοεμβρίου 1901 και πέθανε στον χώρο του ανασκαφών του προϊστορικού οικισμού του Ακρωτηρίου της Σαντορίνης την 1 Οκτωβρίου 1974. Σπούδασε αρχαιολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και μετεκπαιδεύτηκε στη Γερμανία (1927-1929). Tο 1925 διορίστηκε Έφορος Αρχαιοτήτων Κρήτης και το 1929 διαδέχθηκε τον Στ. Ξανθουδίδη ως διευθυντής του Μουσείου Ηρακλείου. Την περίοδο 1937-1939 διετέλεσε διευθυντής Αρχαιοτήτων και Ιστορικών Μνημείων του Υπουργείου Παιδείας. Το 1939 εκλέχθηκε τακτικός καθηγητής της Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, θέση την οποία υπηρέτησε μέχρι το 1968. Το 1946-47 εκλέχθηκε κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής και το 1958 πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1955 εκλέχθηκε τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και το 1971 έγινε πρόεδρος της Ακαδημίας. Την περίοδο 1955-1958 διετέλεσε για δεύτερη φορά διευθυντής Αρχαιοτήτων και Ιστορικών Μνημείων του Υπουργείου Παιδείας. Το 1967 ανέλαβε τη Γενική Επιθεώρηση Αρχαιοτήτων και την ίδια χρονιά άρχισε την ανασκαφή στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης. Ήδη από τις δεκαετίες 1950-1960 δραστηριοποιείται ανασκαφικά εκτός από την Κρήτη και την Κεφαλονιά, στην Πυλία και την Τριφυλία (Εν Αθήναις Αρχαιολογική Εταιρεία), ενώ ανέσκαψε και στις Θερμοπύλες και τον Μαραθώνα (Τσέπι, Βρανά, Τύμβος Πλαταιέων). Μετά τον πόλεμο, το 1946, ανέλαβε τον εντοπισμό και τον επαναπατρισμό αρχαιοτήτων που είχαν κλαπεί από την Ελλάδα κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Στην Αμερική ταξίδεψε επίσημα δύο φορές, την πρώτη το 1939 προσκεκλημένος του Archaeological Institute of America για να δώσει διαλέξεις σε διάφορες πόλεις και τη δεύτερη το 1959-60 ως υπότροφος του Ιδρύματος Fulbright στο Institute for Advanced Study του Πανεπιστημίου Princeton. Το αρχείο Σπ. Μαρινάτου αποτελείται από περίπου 500 επιστολές Ελλήνων και ξένων που χρονολογούνται στο διάστημα 1929-1940. Ξεχωριστή θεματικά ενότητα αποτελούν οι επιστολές που σχετίζονται με το ταξίδι του ΣΜ στην Αμερική προσκεκλημένος του The Archaeological Institute of America. Επίσης ξεχωριστή ενότητα αποτελεί η μικρή συλλογή Στ. Ξανθουδίδη που αποτελείται από επιστολές του ΣΜ προς τον προκάτοχό του διευθυντή του Μουσείου Ηρακλείου και άλλα έγγραφα (1898-1928). Στους αλληλογράφους του ΣΜ περιλαμβάνονται γνωστοί Έλληνες και ξένοι αρχαιολόγοι όπως οι Γ. Μυλωνάς, Κ. Ρωμαίος, Γ. Μηλιάδης, Georg Karo και W. Doerpfeld, πολιτικοί όπως ο Ι. Μεταξάς, τοπικοί παράγοντες, πολίτες και ομογενείς.

Ο Σπυρίδων Ραυτόπουλος ήταν αξιωματικός. Έλαβε μέρος στον ελληνοϊταλικό πόλεμο. Τον 1942 απέδρασε στη Μέση Ανατολή και εντάχθηκε στο Βασιλικό Ελληνικό Σώμα Μέσης Ανατολής. Διετέλεσε υπασπιστής του υπουργού Εθνικής Αμύνης και υπηρέτησε σε διάφορες επιτελικές θέσεις. Από τις 8 Νοεμβρίου 1944 έως τον Σεπτέμβριο του 1946 διετέλεσε υπασπιστής του βασιλικού οίκου του Διαδόχου Παύλου. Επέστρεψε στην Ελλάδα στις 18 Σεπτεμβρίου 1946. Το αρχείο του Σπυρίδωνα Ραυτόπουλου αποτελείται από αλληλογραφία, αποκόμματα εφημερίδων, εκθέσεις, τηλεγραφήματα, που αφορούν την υπηρεσία του σε διάφορες επιτελικές θέσεις στον ελληνικό στρατό Μέσης Ανατολής και ως υπασπιστή του βασιλικού οίκου του Διαδόχου Παύλου. Το αρχείο περιέχει ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τη δραστηριότητα του διαδόχου Παύλου αλλά και γενικότερα για την θέαση της πολιτικής κατάστασης στην Ελλάδα από τη μοναρχία και τους συμβούλους της. Δομή περιεχομένου: Φάκελος 1 Στρατιωτική υπηρεσία στη Μέση Ανατολή - Προσωπικά (1929-1944) Φάκελος 2 Υπασπιστής του βασιλικού οίκου του Διαδόχου Παύλου (1943-1946) 2.1 Αλληλογραφία (1944-1946) 2.2 Βασιλικός Οίκος Διαδόχου (1943-1946) 2.3 Πολιτικά (1943-1946) 2.3.1 Αποκόμματα Τύπου (1945) 2.3.2 Σχετικά Γεωργίου Β΄ 2.3.3 Εκθέσεις-διάφορα πολιτικά (1945-1946) 2.3.4 Γιουγκοσλαβία Βλ. και την αναλυτική περιγραφή του αρχείου στο: http://www.elia.org.gr/userfiles/archives/%CE%A1%CE%91%CE%A5%CE%A4%CE%9F%CE%A0%CE%9F%CE%A5%CE%9B%CE%9F%CE%A3__%CE%A3%CE%A0%CE%A5%CE%A1%CE%99%CE%94%CE%A9%CE%9D.pdf

Ο Σπυρίδων Ν. Σαλβάνος ήταν συμβολαιογράφος της κοινότητας Γαρδελάδων (της οποίας διετέλεσε και πρόεδρος) και κατόπιν Επιλιμνίων στην Κέρκυρα. Αδελφός του ήταν ο Ξενοφών Ν. Σαλβάνος και γιος του ο Νικόλαος Σπ. Σαλβάνος, που γεννήθηκε γύρω στο 1883. Παρουσίαση περιεχομένου: Συμβόλαια αγοραπωλησιών, πιστοποιητικά διαφόρων κοινοταρχών και άλλα δικαστικά έγγραφα σχετικά με υποθέσεις και πράξεις του συμβολαιογράφου Γαρδελάδων και Επιλιμνίων, Σπυρίδωνος Ν. Σαλβάνου (1870-1929). Έντυπες επιστολές και ανακοινώσεις Ενώσεως Συμβολαιογράφων και Νομικής και Συμβολαιογραφικής Επιθεωρήσεως για το θέμα του ασφαλιστικού ταμείου των συμβολαιογράφων (1928-1931), ψηφοδέλτια και προκηρύξεις εκλογικών υποψηφίων Κερκύρας (1907-1910), διάφορα περί φορολογίας κ.λπ., εκλογή μέλους του Σαλβάνου στην Ελληνική Γεωργική Εταιρεία (1902) και σχολικό ενδεικτικό του γιου του Νικολάου Σπ. Σαλβάνου (1906).

Το αρχείο αποτελείται από την συλλογή δημοσιευμάτων του Σπ. Κατσίμη με τίτλο: Τα μέτωπα της απελπισίας. Η συλλογή περιλαμβάνει άρθρα, έρευνες, μαρτυρίες, συνεντεύξεις του Κατσίμη και από τον Κατσίμη στην εφημερίδα Καθημερινή 1971-1981 και το περιοδικό Γυναίκα.

Ο Λάμπρος Σπύρου (1914-;) ήταν χειρούργος ουρολόγος. Γεννήθηκε στο Βούνο Χειμάρρας αλλά η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα. Από μικρός ανέπτυξε δραστηριότητα γύρω από την προβολή του Βορειοηπειρωτικού ζητήματος. Στον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο υπηρέτησε εθελοντικά, ενώ πήρε μέρος στην Αντίσταση στη διάρκεια της Κατοχής. Μετά το τέλος του πολέμου έγινε στέλεχος της Κεντρικής Επιτροπής Βορειοηπειρωτικού Αγώνα (ΚΕΒΑ). Ο Σπύρου υπήρξε στέλεχος και μέλος πολλών επιστημονικών εταιρειών, της Εταιρείας Λογοτεχνών Ιατρών, της Αθλητιατρικής Εταιρείας, της Ελληνικής Ουρολογικής Εταιρείας κ.ά. Παράλληλα μετείχε σε πολλά αθλητικά σωματεία και συλλόγους, σε φυσιολατρικές και εκδρομικές οργανώσεις Δημοσίευσε άρθρα και βιβλία στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Παρουσίαση περιεχομένου: Το αρχείο περιέχει υλικό (αλληλογραφία, πιστοποιητικά, χειρόγραφα και δακτυλόγραφα ομιλιών, αποκόμματα εφημερίδων, διπλώματα, φωτογραφίες, προσκλήσεις κ.ά.) σχετικά με τη δραστηριότητα του Σπύρου ως μέλους της ΚΕΒΑ, της Αστροναυτικής Εταιρείας αθλητικών οργανώσεων κ.ά. Δομή αρχείου: Υποφάκελος 1 Βορειοηπειρωτικά (1950-1979) Υποφάκελος 2 Αλληλογραφία (1931-1974) Υποφάκελος 3 Διάφορα (1941-1993) Υποφάκελος 4 Αποκόμματα εφημερίδων (1909-1965) Περιέχονται επίσης δύο άλμπουμ με φωτογραφίες. Βλ. και αναλυτική περιγραφή στο http://www.elia.org.gr/userfiles/archives/%CE%A3%CE%A0%CE%A5%CE%A1%CE%9F%CE%A5__%CE%9B%CE%91%CE%9C%CE%A0%CE%A1%CE%9F%CE%A3.pdf.

Ο Σπύρος Μαρκεζίνης, γιος του πολιτικού Βασίλειου Μαρκεζίνη (1862-1942), γεννήθηκε στην Αθήνα το 1909, καταγόμενος από τη Σαντορίνη. Πήρε πτυχίο Νομικής και Πολιτικών και Οικονομικών Επιστημών. Άσκησε δικηγορία στην Αθήνα και από το 1936 ως το 1946 ήταν νομικός σύμβουλος του βασιλιά Γεωργίου Α΄. Στην Κατοχή ήταν μέλος της πενταμελούς «Μυστικής Επιτροπής Αγώνος» και πρωτοστάτησε στις προσπάθειες επαναφοράς της δυναστείας. Το 1946 συνεργάστηκε με την Ηνωμένη Παράταξη Εθνικοφρόνων και εξελέγη βουλευτής. Το 1947 ίδρυσε το «Νέον κόμμα», το 1949 συμμετείχε ως υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου στην κυβέρνηση Σοφούλη. Προσχώρησε στον Ελληνικό Συναγερμό του Α. Παπάγου και εξελέγη το 1951 και το 1952, οπότε και ανέλαβε υπουργός Συντονισμού. Το 1954 αποχώρησε διαφωνώντας με τον Παπάγο, το 1955 ίδρυσε το «Κόμμα των προοδευτικών», το 1958 εκλέχθηκε βουλευτής, το 1959 επισκέφθηκε επισήμως την ΕΣΣΔ. Το 1961 το «Κόμμα των προοδευτικών» συνέπραξε με την Ένωση Κέντρου και ο ίδιος αναδείχτηκε πρώτος βουλευτής Αθηνών, αλλά δύο χρόνια αργότερα έμεινε εκτός βουλής και το 1964 συνεργάστηκε με την ΕΡΕ και εκλέχθηκε πάλι πρώτος βουλευτής Αθηνών. Αναγνώρισε το καθεστώς της δικτατορίας και ανέλαβε την πρωθυπουργία τον Οκτώβριο του 1973, όπου και βρισκόταν κατά την εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου. Ανατράπηκε από τον Δ. Ιωαννίδη, συμμετείχε στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας υπό τον Κ. Καραμανλή και μεταδικτατορικά ανασύστησε το «Κόμμα των προοδευτικών» χωρίς επιτυχία. Στο συγγραφικό έργο του συγκαταλέγεται η "Πολιτική ιστορία της νεότερης και σύγχρονης Ελλάδος". Πέθανε το 2000. Ο γιος του Βασίλειος Μαρκεζίνης γεννήθηκε το 1944, σπούδασε στη Νομική του Πανεπιστημίου Αθηνών και ολοκλήρωσε τη διατριβή του. Το 1968 μετέβη στην Αγγλία, απέκτησε δεύτερο διδακτορικό, ίδρυσε στην Οξφόρδη το Ινστιτούτο Ευρωπαϊκού και Συγκριτικού Δικαίου και δίδαξε σε πολλά πανεπιστήμια. Το έργο του επικεντρώνεται κυρίως στο συγκριτικό Δίκαιο. Στη συλλογή Περιλαμβάνεται τετράδιο σπουδών του Βασιλείου Μαρκεζίνη, πατέρα του Σπύρου, με ένδειξη «Traductions Francaises, Athenes le 13 Fevrier 1874». Το υπόλοιπο υλικό αφορά την έκδοση του Μιχαήλ Δανέζη "Σαντορίνη" (1971): δύο επιστολές του Εμ. Λυγνού και μία επιστολή του Μ. Δανέζη προς τον Σπ. Μαρκεζίνη που αφορούν την παροχή βιογραφικών στοιχείων δικών του και του γιού του Βασίλειου, εικονογραφικού υλικού και προλόγου του βιβλίου από τον Σπ. Μαρκεζίνη (1970).

Ο Σπύρος Πλασκοβίτης (ψευδώνυμο του Πλασκασοβίτης, 1917-2000) υπήρξε πολιτικός και συγγραφέας. Διετέλεσε βουλευτής Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια ευρωβουλευτής από το 1981 ως το 1989. Συνέγραψε μυθιστορήματα και δοκίμια λογοτεχνικής κριτικής. Το αρχείο του περιλαμβάνει χειρόγραφα και δακτυλόγραφα των λογοτεχνικών έργων, σχεδιασμάτων λογοτεχνίας, δοκιμίων, ομιλιών και συνεντεύξεων του Σπύρου Πλασκοβίτη, δημοσιεύματα που τον αφορούν, κριτικές για τα έργα του, τεκμήρια που αφορούν τις εκδόσεις, μεταφράσεις, κινηματογραφικές και τηλεοπτικές μεταφορές έργων του. Προσωπικά, τεκμήρια από τη θητεία ως δικαστικού, από τη δίκη και φυλάκισή του στη δικτατορία, από τη θητεία του στο Ευρωκοινοβούλιο, δημοσιεύματα που ενδιέφεραν τον συγγραφέα, κατάλοιπα του αδελφού του Γιώργου.

Αλληλογραφία του Σκλαβούνου με τον καθηγητή Zeibath σχετικά με τις δραστηριότητες της γερμαvoελληvικής εταιρείας "Deutsche - Griechishe Gesellshaft" και τηv έκδoση τoυ επιστημovικoύ εvτύπoυ "Hellas". Περιλαμβάvovται σημειώσεις και πρoσκλήσεις για τις εκδηλώσεις της εταιρείας.