Περιλαμβάνει αντίγραφα κινήσεων λογαριασμών, αλληλογραφία, τηλεγραφήματα κλπ. του πλοιοκτήτη Παύλου Φαφάλιου κατά τα έτη 1925-1938.

Δικαιοπρακτικά και δικαστικά έγγραφα από την Κεφαλονιά (1793-1890). Σημειώσεις του Γεράσιμου και αλληλογραφία του με τον ποιητή Γεώργιο Στρατήγη. Αλληλογραφία και επιστολές εμπορικού περιεχομένου, συμβολαιογραφικά έγγραφα, προσκλήσεις, αποδείξεις, φωτογραφίες του δικηγόρου Νικολάου Φραγκισκάτου καθώς και μεγάλος αριθμός δικογραφιών του, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων αφορά ναυτιλιακά θέματα, κυρίως τη δεκαετία του 1930. Έγγραφα σχετικά με την Ιόνιο Σχολή (1912-1915), επιστολές στρατιωτών από το μέτωπο του πολέμου του 1940, χειρόγραφα ποιήματα και γράμματα της Εύας Βλάμη. Επίσης περιέχεται αλληλογραφία των Τοπικών εξωσχολικών Κέντρων (ΤΕΚ) και του Εθνικού Οργανισμού Χριστιανικής Αλληλεγγύης Νέου Φαλήρου, πρόεδρος των οποίων ήταν ο Νικόλαος Φραγκισκάτος σχετικά με τον επισιτισμό στη διάρκεια της Κατοχής (1942-1944) και κατάλογοι μελών, οργανισμός, πρακτικά συνεδριάσεων του Συνδέσμου Φιλελευθέρων Πειραιώς (1917-1920).

Το αρχείο περιέχει υλικό που αφορά τα παρακάτω πρόσωπα: • Νικόλαος Φρέρης (Ερμούπολη, 1913 - Αθήνα, 1951). Νομικός, ανταποκριτής της “Ακροπόλεως” στη Σύρο την περίοδο 1937-1940. Από το 1942 μέχρι το θάνατό του υπηρέτησε σε διάφορα σωφρονιστικά ιδρύματα. Συγκεκριμένα υπήρξε διαχειριστής και υποδιευθυντής των φυλακών της Αίγινας (1942-1947) και διευθυντής των φυλακών Αργοστολίου και των αγροτικών φυλακών του Βίδου στην Κέρκυρα. • Βελισάριος Φρέρης (Ερμούπολη, 1900 - Αθήνα, 1968). Θεατρικός συγγραφέας και διηγηματογράφος. Εργάστηκε στο γραφείο τύπου της Ηλεκτρικής Εταιρείας Αθηνών Πειραιώς (ΗΕΑΠ), όπου έγραφε και μετέφραζε διαφημιστικά φυλλάδια και επιμόρφωνε το προσωπικό σε θέματα διαφήμισης (1937-1939). • Λεονάρδος Φρέρης. Πατέρας των δύο προηγουμένων, εμποροράπτης στη Σύρο. • Ελένη Βουρδουμπάκη, το γένος Ανεμογιαννάκη. Μητέρα της Μαρίκας Φρέρη, συζύγου του Βελισάριου. Το αρχείο παρέχει ενδιαφέρουσες πληροφορίες για την κατάσταση στις φυλακές κατά την περίοδο 1942-1951, το μάρκετινγκ της ΗΕΑΠ (1937-1938), τον πόλεμο του ’40, την οικιακή εκπαίδευση τον προηγούμενο αιώνα, τον εμποροραπτικό οίκο Φρέρη στην Σύρο, την κοινωνική ζωή στη Σύρο κ.ά. Αποτελείται από αναφορές, αλληλογραφία, αποδείξεις, προπαγανδιστικά δελτάρια Ιταλών και γράμματα Ιταλών στρατιωτών, χαρτόσημα και χαρτονομίσματα της κατοχικής περιόδου, ένα ημερολόγιο πολεμικών επιχειρήσεων, αποκόμματα εφημερίδων, μαθητικά τετράδια, ένα βιβλίο αντιγραφής επιστολών, διαφημιστικά κείμενα κ.ά.

Σημειώσεις και αποδείξεις που αφορούν τις οικογένειες Καζαντζή και Χαριάτη.

Ο Αναστάσιος Χρηστομάνος (1841-1906) γεννήθηκε στη Βιέννη. Σπούδασε στο Πολυτεχνείο της Βιέννης, της Καρλσρούης και της Χαϊδελβέργης και το 1861 αναγορεύθηκε διδάκτορας. Παντρεύτηκε την κόρη του βαυαρού αυλικού γιατρού Λινδερμάγερ και απέκτησε δύο παιδιά, τον Αντώνιο και τον Κωνσταντίνο Χρηστομάνο. Διετέλεσε διευθυντής χημικών εργαστηρίων μεγάλων εργοστασίων στην Φραγκφούρτη και τη Μόσχα. Το 1862 εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα, προσκεκλημένος από τον υπουργό Παιδείας Επαμ. Δεληγεώργη. Το επόμενο έτος διορίστηκε υφηγητής της χημείας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το 1866 προβιβάσθηκε σε τακτικό καθηγητή της γενικής χημείας. Παράλληλα εξελέγη καθηγητής Φυσικής στο Πολυτεχνείο. Το 1897 χρημάτισε πρύτανης του Πανεπιστήμιου. Οργάνωσε τις χημικές σπουδές στην Ελλάδα και το 1883 ίδρυσε το Χημείο του Πανεπιστημίου. Μελέτησε τον ακριβή προσδιορισμό του ειδικού βάρους του αργύρου, τις μεθόδους προσδιορισμού μετάλλων της ομάδας των αλκαλίων και τη σύνθεση του διφαινυλίου και των ελληνικών χρωμιτών. Ανέλαβε πολλές αποστολές της κυβέρνησης και αντιπροσώπευσε το πανεπιστήμιο σε επιστημονικά συνέδρια. Ο Κωνσταντίνος Χρηστομάνος, γιος του Αναστασίου Χρηστομάνου, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1867. Το 1884 ενεγράφη στην ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά την εγκατέλειψε για να σπουδάσει φιλολογία στην φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου της Βιέννης. Το 1891 αναγορεύθηκε διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Ίνσμπρουκ. Κατά το διάστημα 1891-1893 διετέλεσε αποσπασματικά δάσκαλος ελληνικών και συνοδός της αυτοκράτειρας της Αυστρίας Ελισάβετ. Τότε έλαβε την αυστριακή υπηκοότητα. Στη Ρώμη ασπάσθηκε το καθολικό δόγμα. Το 1895 διορίσθηκε λέκτορας των Νέων Ελληνικών στην Βιέννη και καθηγητής στο Ινστιτούτο Ανατολικών Γλωσσών, από όπου αναγκάστηκε να παραιτηθεί το 1898, όταν προκάλεσε την δυσαρέσκεια της Αυλής όταν με την έκδοση του βιβλίου του "Tagebucher" ("Φύλλα ημερολογίου") και την απαγόρευση του έργου από την λογοκρισία. Το πεζογράφημα μεταφράστηκε στα γαλλικά, τα ιταλικά και αργότερα στα ελληνικά, με τίτλο "Το βιβλίο της αυτοκράτειρας Ελισάβετ, φύλλα ημερολογίου" (1911). Θέμα του βιβλίου αποτελούσαν οι συναντήσεις του αφηγητή με την αυτοκράτειρα Ελισάβετ. Ο Χρηστομάνος εγκατέλειψε οριστικά την Αυστρία και τελικά εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Το 1901 ίδρυσε το θέατρο «Νέα Σκηνή», εργαζόμενος ο ίδιος ως σκηνοθέτης. Η «Νέα Σκηνή» έκλεισε το 1905 λόγω οικονομικών δυσκολιών. Το 1911 δημοσίευσε το δεύτερό του πεζογράφημα "Η κερένια κούκλα". Πέθανε στην Αθήνα το 1911, σε ηλικία 44 ετών. Παρουσίαση του αρχείου: Αναστάσιος Χρηστομάνος (1870-1881) Κοινοποίηση της απονομής του Αργυρού Σταυρού των Ιπποτών του Βασιλικού Τάγματος του Σωτήρος (1871) στον Α. Χρηστομάνο και της προαγωγής του σε ιππότη του Χρυσού Σταυρού του Βασιλικού Τάγματος του Σωτήρος (1881). Επιστολή του Ι. Δραγούμη σχετικά με την επιτροπεία των παιδιών του Α. Χρηστομάνου (1870). - Κωνσταντίνος Χρηστομάνος (1893-1899) Δύο επιστολές του Κωνσταντίνου Tυφόξυλου (1899) προς τον Κωνσταντίνο Χρηστομάνο και μία ανακοίνωση του βασιλικού διατάγματος της άδειας προς τον Κων/νο Χρηστομάνο να παραιτηθεί από την ελληνική υπηκοότητα και να αποκτήσει την αυστριακή (1893).

Ο Δημήτριος Χρόνης (1898-1949), γιος του Γεωργίου και της Σμαράγδας Χρόνη, παντρεύτηκε το 1924 την Αναστασία (το γένος Πιπέρου) και απέκτησαν δύο γιους: τον Γεώργιο (γενν. 1924) και τον Αλέξανδρο (γενν. 1928). Ο Χρόνης κατετάγη ως εθελοντής στο Ναυτικό το 1912. Τον Νοέμβριο του 1916 προσχώρησε στην Εθνική Άμυνα υπηρετώντας ως δίοπος νοσοκόμος και το 1919 επανήλθε στο Ναυτικό. Το 1924 ζήτησε μετάταξη για την Αεροπορία, στην οποία υπηρέτησε ως διαχειριστής υλικού και τροφίμων, ως τμηματάρχης ανταλλακτικών κινητήρων αεροπλάνων και αυτοκινήτων της Γενικής Αποθήκης Υλικού Αεροπορίας (ΓΑΥΑ), ως μέλος της Επιτροπής περισυλλογής εγκαταλειφθέντος υλικού από τους Γερμανούς (1934-1946) και τέλος με το βαθμό του επισμηναγού στο Ελεγκτήριο Δαπανών του υπουργείου Αεροπορίας (1946-1949). Η Χαρίκλεια Ι. Δούση (το γένος Χρόνη). Έζησε στο χωριό Αντικάλαμο και Σπερχόγεια, όπου ασχολιόταν με αγροτικές εργασίες και είχε αναλάβει τη φροντίδα του πατέρα Χρόνη. Είχε δύο παιδιά: την Βασιλική και τον Παναγιώτη, που έζησαν μαζί της στο χωριό. Ο Παναγιώτης Γ. Χρόνης μετανάστευσε στην Αμερική, εγκαταστάθηκε στο Peabody της Μασσαχουσέτης, όπου έζησε τουλάχιστον ως το 1955. Παντρεύτηκε το 1923 την Ευαγγελία, κόρη Αναστασίου Περωτή και απέκτησαν δύο αγόρια: τον Αναστάσιο και Γεώργιο. Ο Κώστας Γ. Χρόνης μετανάστευσε στην Αμερική και εγκαταστάθηκε στο Peabody της Μασσαχουσέτης. Χωρίς οικογένεια (;). Αλέξανδρος Αθαν. Πιπέρος (Άργος, 1831-1921) ασχολήθηκε με το εμπόριο (παντοπώλης). Παντρεύτηκε τη Μαριγώ και απέκτησε δύο γιους, τον Γεώργιο και τον Χρήστο, οι οποίοι μετανάστευσαν στην Αμερική, και μία κόρη την Αναστασία (Τασία) που παντρεύτηκε τον Δημήτριο Χρόνη και έζησε στην Αθήνα. Ο Γεώργιος Αλεξ. Πιπέρος (George Perros) έφυγε για την Αμερική το 1907 και εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη, όπου έζησε μέχρι το θάνατό του, το 1950. Δούλεψε στην αρχή σε διάφορες δουλειές και αργότερα παρέδιδε μαθήματα πιάνου. Ο Χρήστος Αλεξ. Πιπέρος, πριν φύγει για την Αμερική το 1906, ήταν οινοπώλης στην Αθήνα. Παντρεύτηκε στην Αμερική τη Σταυρούλα (;) αλλά πρέπει να επέστρεψε πριν από το 1950 στην Ελλάδα. Ο Κώστας Πασανιώτης, έμπορος αποικιακών ειδών, είχε παντρευτεί αδελφή του Αλεξ. Πιπέρου και ζούσε στην Αθήνα. Ο Πέτρος Κουρτέσης (1865-;) από την Άνδρο ήταν οινοπνευματοπώλης στην Αθήνα. Είχε παντρευτεί τη Σοφία Πασανιώτη, η οποία πέθανε το 1941. Το αρχείο της οικογένειας Χρόνη περιλαμβάνει κυρίως την οικογενειακή αλληλογραφία του επισμηναγού της Αεροπορίας Δημητρίου Χρόνη, της συζύγου του Αναστασίας (το γένος Πιπέρου) με τα αδέλφια τους Παναγιώτη και Κώστα Χρόνη και Γεώργιο Πιπέρο που είχαν μεταναστεύσει στην Αμερική, την αδελφή του Χρόνη Χαρίκλεια Ι. Δούση και τον γιο της Παναγιώτη, την οικογένεια Μανωλοπούλου (εξάδελφοι) και άλλους συγγενείς, καθώς και την αλληλογραφία των παιδιών τους, Γεωργίου και Αλέκου Χρόνη, με τους θείους και τα εξαδέλφια τους αντίστοιχα (1912-1955). Περιλαμβάνονται επίσης υπηρεσιακά και προσωπικά έγγραφα του Δ. Χρόνη από την υπηρεσία του στο Ναυτικό αλλά κυρίως στην Αεροπορία, καθώς και ποικίλα έγγραφα σχετικά με την Αεροπορία (1919-1947). Υπάρχει επίσης αλληλογραφία της οικογένειας Πιπέρου, επιστολές κυρίως του Γεωργίου Πιπέρου προς τους γονείς του από την Αμερική (1907-1921), προσωπικά έγγραφα του εμπόρου Αλέξανδρου Πιπέρου και των συγγενών του, επίσης εμπόρων, Κ. Πασανιώτη και Πέτρου Ιωαν. Κουρτέση (1880-1933). Το αρχείο παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις πλούσιες και λεπτομερείς μαρτυρίες των συνθηκών διαβίωσης και εργασίας των ελλήνων μεταναστών στην Αμερική το πρώτο μισό του 20ου αιώνα καθώς και για τις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες που επικρατούσαν στην ελληνική επαρχία, στα κοινωνικά στρώματα των αγροτών και εμπόρων την ίδια εποχή. Βλ. και την αναλυτική περιγραφή του αρχείου στο: http://www.elia.org.gr/userfiles/archives/%CE%A7%CE%A1%CE%9F%CE%9D%CE%97__%CE%9F%CE%99%CE%9A.pdf.

Τμήμα αρχείου της οικογένειας Χώτζη: 1. Αλληλογραφία του εν Παρισίοις Ιω. Χώτζη προς τους αδελφούς Νικόλαο, Κωνσταντίνο, Αικατερίνη, γονείς, συμπατριώτες, κ.ά. των ετών 1875-1895, 2. Έγγραφα ιστορικά των ετών 1792-1934 αναφερόμενα κυρίως στην Ήπειρο, 3. Έγγραφα και χειρόγραφα εις τουρκική γραφή, 4. Φωτοτυπίες Τουρκικών εγγράφων, 5. Φάκελος Κωνσταντινουπολιτών των ετών 1936-1937, 6. Σημειώματα διάφορα, 7. Χειρόγραφα: -Ημερολόγιο του 1878 του Ιω. Κ. Χώτζη υπό τον τίτλον "Μωσαϊκός Ανθών ανήκων τω Ιωάννη Κ. Χώτζη 1878" μετά παρενθέτων 37 τεμαχίων επιστολών, εγγράφων και σημειωμάτων. -"Annales de l' empire Ottoman par Lutfi Effendy (28 Historiographe [Vakaanamis] de l' empire Ottoman). Table des Matieres des I, II et III tomes. Table des Matieres Evenements des annees: 1241 (1825) 1242 (1826), 1243 (1827)". -"Annales de l' empire Ottoman par Lutfi Effendi...Tome II. Tables des Matieres evenements des annees: 1244 (1828) et 1245 (1829). -"Notes divereses sur prise de C/ple et les privileges nationaux et ecclesiastiques accordes aux Grecs de l' empire et a ceux de C/ple". -"Tablaux synoptiques de droits commercial. Paris 1879". -"Έτος Α'. Αριθ. 3 τη 13η Φεβρουαρίου 1912, ΜΑΘΗΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝ, εβδομαδιαίο περιοδικό εικονογραφημένο". -"Σύντομος Οθωμανική ιστορία υπό Σελήμ Σαπίτ, Μέλος του Υψ. Συμβουλίου της Παιδείας". -Χφ, του οποίου σώζονται οι σελίδες 139-186, το οποίο περιέχει θρησκευτικό κείμενο εκ της Π. Διαθήκης και του βίου του Μωάμεθ. -Δίφυλλο αρχόμενο "Και τούτο τη αληθεία θέλει χρησιμεύσει εν τοις διηγήμασιν αυτών". -Δίφυλλο αρχόμενο "Με το κράνος βαρύ στο σκοτάδι" -5 φύλλα υπό τον τίτλον "Από τας σελίδας της Σερβικής Επαναστάσεως". -Δίφυλλο περιέχον "Στοιχεία του Δημοσίου Δικαίου και της Πολιτικής Οικονομίας".

Δικαστικά και δικαιοπρακτικά έγγραφα, έγγραφα οικονομικών συναλλαγών και αλληλογραφία σχετικά με τον άγγλο ταγματάρχη Robert Blakeney ή Blackeney, εγκατεστημένο στην Κέρκυρα, τη σύζυγό του Ιουλία Βάλβη Σκορδύλη, τους γιους του, Robert και Giovanni, τους διπλωματικούς Charles Altavilla Blakeney και Charles Llewellyn Blakeney (1770-1863). Επίσης, συμβολαιογραφικά και άλλα έγγραφα (χοτζέτια και ταπιά) σχετικά με την κτηματική ιδιοκτησία μελών της οικογένειας Κονεμένου (αδέλφια Ανδρέας και Σπυρίδων, Καίσαρ Νικολάκη Κονεμένου) στη θέση Σκαφιδάκι στην Πρέβεζα (1727-1925), καθώς και χειρόγραφα σχέδια άρθρων του λόγιου Νικόλαου Σ. Κονεμένου και φύλλα κερκυραϊκών εφημερίδων ("Τα δικαστικά της Κέρκυρας", "Η φωνή των χωρικών", "Εφημερίς του λαού", "Εφημερίς των ειδήσεων") όπου δημοσιεύτηκαν άρθρα του (1886-1900). Διατηρήθηκε η αρχική ταξινόμηση των φακέλων του αρχείου Blakeney, το δε αρχειακό υλικό που αφορούσε την οικογένεια Κονεμένου ταξινομήθηκε με βάση τα μέλη και τη θεματική των εγγράφων.

Ο Ιωάννης Δαμιανός (Αθήνα, 1861-1920) υπήρξε αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού. Διετέλεσε υπουργός Ναυτικών στην κυβέρνηση του Κυριακούλη Μαυρομιχάλη μετά το κίνημα στο Γουδί (15/8/1909 – 18/1/1910) και στις φιλοβασιλικές κυβερνήσεις Καλογερόπουλου και Λάμπρου (21/6/1916 – 21/4/1917). Μετά τη φυγή του βασιλιά και την άνοδο του Βενιζέλου στην εξουσία, κατηγορήθηκε για εσχάτη προδοσία και εξορίστηκε στην Κρήτη. Ο Κωνσταντίνος Δαμιανός (1853-1915), αδελφός του Ιωάννη, ήταν αξιωματικός του Πυροβολικού. Ο Μιχαήλ Κάββας (τέλη 18ου αι. – Τρίπολη, 1840) υπήρξε διακεκριμένος γιατρός επί τουρκοκρατίας και αγωνιστής της επανάστασης. Ο Βασίλειος Κάββας (Άργος, 1824 – Αθήνα, 1915) ήταν ο μικρότερος γιος του Μιχαήλ Κάββα. Υπήρξε βασιλικός επίτροπος σε διάφορες θέσεις και πρόεδρος της Εταιρίας Μεταλλουργείων Λαυρίου το 1915. Το 1871 παντρεύτηκε την Ασπασία Αντωνοπούλου, χήρα Ιωάννη Δαμιανού. Το αρχείο προέρχεται από ενοποίηση των αρχειακών ενοτήτων που βρίσκονταν στο Ε.Λ.Ι.Α., με τους εξής τίτλους: «Αρχείο Ιωάννη Δαμιανού, ναυάρχου», «Αρχείο οικογένειας Κάββα» και «Αρχείο Πολεμικού Ναυτικού – 1916». Η ενοποίηση έγινε κατά τη διάρκεια της ταξινόμησης του αρχείου του Ιωάννη Δαμιανού, οπότε και διαπιστώθηκε η σχέση των αρχείων μεταξύ τους. Ενδεχομένως, η προηγούμενη ταξινόμηση να ανταποκρινόταν σε διαφορετικές αγορές με την ίδια προέλευση. Το αρχείο του Ιωάννη Δαμιανού είχε ταξινομηθεί θεματικά από τον κ. Κώστα Παΐζη. Η νέα ταξινόμηση πραγματοποιήθηκε με βάση τον όγκο του υλικού που υπήρχε για τα διάφορα πρόσωπα που εμφανίζονται στο αρχείο. Παρουσίαση περιεχομένου: Το αρχείο περιέχει υλικό που αφορά την Επανάσταση του 1821 και την τύχη των αγωνιστών, το θωρηκτό «Αβέρωφ», την καταστολή του αντικινήματος του Ναυτικού (16 Οκτωβρίου 1909), τους Βαλκανικούς Πολέμους (ιδιαίτερα τη δράση των μοιρών Αμβρακικού και Ευδρόμων), το κίνημα της Εθνικής Άμυνας, τις σχέσεις με τους Αγγλογάλλους την περίοδο 1916-1917, τη δίωξη της κυβέρνησης Λάμπρου, τον θάνατο του βασιλιά Κωνσταντίνου, το νομοθετικό έργο του Υπουργείου Ναυτικών (κυρίως το 1916-1917) κ.ά. Περιλαμβάνει προσωπική και υπηρεσιακή αλληλογραφία, υπομνήματα, καταθέσεις σε ανακριτικές επιτροπές, πίνακες συμμετασχόντων στο αντικίνημα του Ναυτικού (1909) και στο κίνημα Θεσσαλονίκης (1916), πρωτόκολλα πίστεως στον βασιλιά, δικαστικές αποφάσεις, σχέδια νόμων, εγκυκλίους, χειρόγραφα αγορεύσεων στη Βουλή, διοριστήρια έγγραφα, κοινοποιήσεις απονομής μεταλλίων, αποδείξεις και ομολογίες οφειλών, ιατρικές γνωματεύσεις, πιστοποιητικά, φύλλα Εφημερίδων της Κυβέρνησης, φωτογραφίες κ.ά.

Τα αρχείο αναφέρεται σε τρεις οικογένειες (Ι. Παπαδιαμαντόπουλου, Κίμωνα Διγενή, Στέφανου Δούκα) και περιλαμβάνει επιστολές μελών της βασιλικής οικογένειας προς τον Ιωάννη Παπαδιαμαντόπουλο(1893-1905), υπασπιστή και αρχηγό του στρατιωτικού οίκου του βασιλέως Γεωργίου Α΄, την προσωπική αλληλογραφία του στρατηγού Κίμωνα Διγενή με τη σύζυγό του Αικατερίνη (Κατίνα), το γένος Παπαδιαμαντοπούλου, την περίοδο των Βαλκανικών Πολέμων και της Μικρασιατικής Εκστρατείας (1913-1923) και τις επιστολές των παιδιών τους, Τάκη και Ελένης Διγενή, καθώς και διάφορα προσωπικά τεκμήρια των δύο συζύγων. Επίσης περιλαμβάνει την προσωπική αλληλογραφία του στρατηγού Στέφανου Δούκα με τη σύζυγό του Ελένη, το γένος Διγενή (1932-1953). Το αρχείο συγκεντρώθηκε από την Ελένη Δούκα, η οποία φύλαξε την προσωπική αλληλογραφία με τον σύζυγό της και την προσωπική αλληλογραφία της μητέρας της Κατίνας Διγενή με τον πατέρα της, η οποία με τη σειρά της είχε κρατήσει ως πολύτιμα τεκμήρια την επίσημη αλληλογραφία του πατέρα της Ιωάννη Παπαδιαμαντόπουλου με τη βασιλική οικογένεια, καθώς και πλήθος φωτογραφιών, κυρίως μελών της οικογένειας Διγενή.

Η οικογένεια Ιατρίδη καταγόταν από τον Πύργο Ηλείας. Ο Βασίλειος Ιατρίδης ήταν επιθεωρητής δημοτικών σχολείων. Ο γιος του Μίλτων Ιατρίδης (1906-1960) υπήρξε αξιωματικός (πλοίαρχος) του Πολεμικού Ναυτικού. Διακρίθηκε στον ελληνοϊταλικό πόλεμο (1940-1941) ως κυβερνήτης του υποβρυχίου «Παπανικολής». Ο Ανδρέας Ιατρίδης (1908-1996), γιος επίσης του Βασίλειου, ήταν δικηγόρος και ασχολήθηκε με την διεύθυνση επιχειρήσεων. Το 1951 προσελήφθη στον ΕΟΤ ως διευθυντής Τουριστικής Οργανώσεως -η οποία μετονομάστηκε σε Διεύθυνση Εκμεταλλεύσεως Τουριστικών Εγκαταστάσεων. Η Ιουλία Ιατρίδη (1910), κόρη του Ισπανού μαέστρου Ιωσήφ Μπουστίντουι ασχολήθηκε συστηματικά με την προβολή της ισπανόφωνης λογοτεχνίας, καθώς και με τη μετάφραση και συγγραφή λογοτεχνικών έργων. Ο Βασίλειος Ιατρίδης (1936-), γιος του Ανδρέα και της Ιουλίας Ιατρίδη, εργάστηκε στον ΕΟΤ και από το 1967 ως το 1975 διετέλεσε διευθυντής της Υπηρεσίας ΕΟΤ Μεγάλης Βρετανίας και Ιρλανδίας. Ο Ιωσήφ Μπουστίντουι (1882-1964) υπήρξε βιλιστής και μαέστρος. Η Μαρία Μπουστίντουι-Πωπ, κόρη του Ιωσήφ Μπουστίντουι, υπήρξε ζωγράφος. Αναλυτικότερα το αρχείο που φυλάσσεται στο ΕΛΙΑ περιλαμβάνει τα εξής υποαρχεία: 1. Υποαρχείο Βασίλειου Ιατρίδη (2 φάκελοι, 1883- 1921): Εκθέσεις επιθεωρήσεων, ημερολόγια και αναφορές δασκάλων, πρακτικά εκπαιδευτικών συνεδρίων, φύλλα και αποκόμματα εφημερίδων, εγκύκλιοι που αφορούν την επαγγελματική σταδιοδρομία του Βασίλειου Ιατρίδη. Το υλικό αναφέρεται στις συνθήκες εκπαίδευσης (αξιολόγηση εκπαιδευτικών, κατάσταση κτηρίων, μέθοδοι διδασκαλίας κτλ.) στις περιφέρειες Ηλείας, Λακωνίας, Κέρκυρας, Παραμυθίας, Τρικάλων, Αιτωλοακαρνανίας (1902-1921) και την διεξαγωγή εκπαιδευτικών συνεδρίων στην περιφέρεια Φωκίδας, το Αγρίνιο, τη Ναύπακτο και τα Καλάβρυτα (1906-1919). Περιλαμβάνεται επίσης προσωπική αλληλογραφία (1902-1921). 2. Υποαρχείο Μίλτωνος Ιατρίδη (7 φάκελοι, 1928- 1979): Υπηρεσιακή και προσωπική αλληλογραφία, αποκόμματα και φύλλα εφημερίδων, σημειώσεις παραδόσεων μαθημάτων, αποδείξεις, φωτογραφίες και υπομνήματα, σχετικά με την υπηρεσία του στο Ναυτικό πριν τον πόλεμο του 1940, τη δράση του ως κυβερνήτη του «Παπανικολής», την υπηρεσία του ως διοικητή υποβρυχίων της Ναυτικής Βάσης Βηρυτού και διοικητή Αρχιπελάγους (1944, 1945), ανώτερου διοικητή στολίσκου Β. Αιγαίου (1947), διοικητή της Ναυτικής Ακαδημίας (κυρίως παραδόσεις μαθημάτων), την υπηρεσία του στις Σχολές του Πολεμικού Ναυτικού στο Σκαραμαγκά (1945-1946), την αποστολή του στην Ιταλία, το ζήτημα της προαγωγής του και τις τιμητικές εκδηλώσεις μετά τον θάνατό του κ.ά. 3. Υποαρχείο Ανδρέα Ιατρίδη (2 φάκελοι, 1928- 1967): Στον πρώτο φάκελο περιλαμβάνονται: αλληλογραφία (εμπορική και προσωπική), εκθέσεις, εγκύκλιοι, κανονισμοί εργασίας, αποδείξεις, διαφημιστικά φυλλάδια, συμβολαιογραφικά έγγραφα, φωτογραφίες κ.ά. Αφορούν την οργάνωση της AEG και του συγκροτήματος Μποδοσάκη, την προσπάθεια για δημιουργία εμπορικού δικτύου της “Ηλεκτρομεταλλουργικής” στην επαρχία, την εργασία του στον “Καραγιάννη”, τις συνεννοήσεις του με τους Κώστα Μιχαηλίδη, Κυριάκο Λιακόπουλο και τον Reibnitz για την αντιπροσώπευση γερμανικών και γενικότερα ξένων εμπορικών οίκων στην Ελλάδα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η αλληλογραφία με τη σύζυγό του Deter, για την κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων του άνδρα της. Ο δεύτερος φάκελος περιέχει σειρά 10 αριθμημένων σημειωματαρίων (λείπει το υπ’ αριθμ. 8) (1951-1967), βιβλιάρια καταθέσεων και δελτία ιματισμού (1933 -1935). 4. Υποαρχείο Ιουλίας Ιατρίδη (18 φάκελοι, 1910-1994) Περιλαμβάνει χειρόγραφα και δακτυλόγραφα έργων και σχεδιασμάτων της, δακτυλόγραφα μεταφράσεων ισπανικής λογοτεχνίας (θέατρο, πεζογραφία, δοκίμιο), αλληλογραφία και προσωπικά τεκμήρια (1922-1994 5. Υποαρχείο Βασίλειου Ιατρίδη (3 φάκελοι, 1961- 1973) Περιλαμβάνει αλληλογραφία, υπομνήματα και σημειώματα, σχεδιαγράμματα, πίνακες εξόδων, απολογισμούς, φύλλα Εφημερίδος της Κυβερνήσεως (υπουργικές αποφάσεις και εγκύκλιοι) σχετικά με την υπηρεσία του Βασίλειου Ιατρίδη στον ΕΟΤ. Αφορούν την εκμετάλλευση των Ξενία, την εκτέλεση έργων τουριστικής υποδομής, τη σύνταξη και αποστολή τουριστικών φυλλαδίων και χαρτών -γενικότερα τη διαφήμιση της Ελλάδας στο εξωτερικό-, τις προβλέψεις για την τουριστική κίνηση από την Μεγάλη Βρετανία προς την Ελλάδα κ.ά. Πληροφορίες αντλούνται επίσης για τη διοικητική διάρθρωση και τα οικονομικά του ΕΟΤ (1961-1973). 6. Υποαρχείο Ιωσήφ Μπουστίντουι (2 αρχειακά κουτιά και 1 κιβώτιο, 1895-1986). Τεκμήρια και δημοσιεύματα από την καλλιτεχνική σταδιοδρομία του Ι. Μπουστίντουι ως βιολιστή, καθηγητή μουσικής και διευθυντή ορχήστρας, αλληλογραφία και προσωπικά. 7. Υποαρχείο Μαρίας Πωπ (5 αρχειακά κουτιά και 1 κιβώτιο, 1925-2009) Τεκμήρια (προσκλήσεις, δελτία τύπου, κατάλογοι έργων, εντυπώσεις επισκεπτών, δημοσιεύματα, κριτικές) από τις ατομικές και ομαδικές εκθέσεις της ζωγράφου Μαρίας Πωπ, αλληλογραφία, προσωπικά, έργα ζωγραφικής.

Ο Γεώργιος Λεβίδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1857 και υπηρέτησε ως διπλωματικός υπάλληλος στο Υπουργείο Εξωτερικών στις παρακάτω θέσεις: γραμματέας στο προξενείο Χανίων (Μάιος 1882) και στην Αλεξάνδρεια υπό τις διαταγές του Δ. Στεφάνου, αντιπροσώπου της κυβέρνησης στη Διεθνή Επιτροπή Αποζημιώσεων (Φεβρουάριος 1883). Στις 3 Οκτωβρίου 1883 μετατέθηκε στο γενικό προξενείο Ιωαννίνων, στις 27 Απριλίου 1884 στο προξενείο Θεσσαλονίκης, στις 16 Νοεμβρίου 1884 στη Φιλιππούπολη και στις 19 Μαρτίου 1886 διορίστηκε Β΄ γραμματέας στην ελληνική πρεσβεία στην Κωνσταντινούπολη. Στις 14 Νοεμβρίου 1890 διορίστηκε Α΄ γραμματέας στην πρεσβεία στην Πετρούπολη και το 1891 διετέλεσε για μερικούς μήνες προσωρινός επιτετραμμένος στην πρεσβεία στη Μαδρίτη. Το 1893 υπηρετούσε στο υπουργείο στην Αθήνα, ενώ στις 2 Ιουλίου 1894 έγινε δεκτή η παραίτησή του. Αδέλφια του ήταν ο βουλευτής και υπουργός Νικόλαος Δ. Λεβίδης (πρωτότοκος), ο Στέφανος, ο Μιχαήλ, ο Κωνσταντίνος και η Ελένη, που πέθανε το 1881. Ο Γεώργιος Λεβίδης παντρεύτηκε το 1894 την Καλλιόπη Τραπάντζαλη και απέκτησε μαζί της δύο παιδιά, τον Αλέκο και την Ελένη. Η σύζυγός του Καλλιόπη ήταν κόρη του Αλεξάνδρου Τραπάντζαλη (1824-1869) από τη Σμύρνη, εγκατεστημένου στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Αδέλφια της ήταν ο Γεώργιος, που γεννήθηκε το 1867, και η Όλγα, που γεννήθηκε το 1868 και πέθανε σε ηλικία μόλις δύο χρόνων. Πρέπει να έχασε και τους δύο γονείς της σε μικρή ηλικία. Η Ελένη Λεβίδη, κόρη του Γεωργίου, παντρεύτηκε το 1917 τον Γεράσιμο Βασιλειάδη (γεννηθείς στην Αθήνα, 1888), γιο του στρατιωτικού Βασίλειου Βασιλειάδη και της Ιφιγένειας Ξαβερίου-Λάνδερερ. Ο Βασιλειάδης σπούδασε στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων και στην Ανωτέρα Σχολή Πολέμου. Υπηρέτησε στο Πολεμικό Ναυτικό από το 1903 μέχρι το 1928. Έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους ως υποπλοίαρχος στο θωρηκτό «Αβέρωφ» και το 1916 προσχώρησε στην Εθνική Άμυνα. Παραιτήθηκε το 1920 και επανήλθε το 1922 ως κυβερνήτης του θωρηκτού «Λήμνος». Στη συνέχεια υπηρέτησε ως υπασπιστής του Προέδρου της Δημοκρατίας, ναυάρχου Παύλου Κουντουριώτη (1923-1925), και ως ναυτικός ακόλουθος της ελληνικής πρεσβείας στο Λονδίνο (Οκτώβριος 1925 – Ιούνιος 1927). Το 1928 αποστρατεύτηκε με το βαθμό του πλοιάρχου και πολιτεύθηκε, όπως ο πατέρας του, στην περιφέρεια Λοκρίδας. Έλαβε μέρος στις εκλογές του 1928 και εξελέγη με το Κόμμα των Φιλελευθέρων. Επανεξελέγη βουλευτής του ίδιου κόμματος στην περιφέρεια Φθιώτιδας–Φωκίδας το 1932, 1936, 1946 και 1950. Διετέλεσε υπουργός Ναυτικών και Αεροπορίας στην κυβέρνηση Βενιζέλου (1932), υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας στην κυβέρνηση Καΐρου (1944), υπουργός Ναυτικών στις κυβερνήσεις Θ. Σοφούλη και Αλ. Διομήδη (1949-1950) και υπουργός Τύπου στην κυβέρνηση Σοφοκλή Βενιζέλου (1950). Μετείχε στο Συνέδριο του Λιβάνου (1944), στο Συμμαχικό Συνέδριο Εμπορικής Ναυτιλίας στο Λονδίνο (1944) και στο Συνέδριο Πανευρώπης στη Χάγη το 1951. Από τον γάμο του με την Ελένη Λεβίδη απέκτησε έναν γιο, τον Γεώργιο, δικηγόρο και εκδότη της εφημερίδας Express. Ο Βασίλειος Βασιλειάδης (1842-1909), πατέρας του Γερασίμου, ήταν αξιωματικός του Πεζικού. Το 1868 βρισκόταν στο Παρίσι για μετεκπαίδευση και το 1871 υπηρετούσε στο 1ο Σύνταγμα των Ζουάβων. Το 1891 είχε τον βαθμό του αντισυνταγματάρχη, ενώ στη συνέχεια πολιτεύτηκε στην εκλογική περιφέρεια της Λοκρίδας. Διετέλεσε βουλευτής τις περιόδους 1895-1898, 1899-1902 και 1906-1910. Τιμήθηκε με πολλά ελληνικά και ξένα παράσημα. Το αρχειακό υλικό περιέχει προξενικά έγγραφα, αλληλογραφία και ένα λεύκωμα του Γεωργίου Δ. Λεβίδη κατά την περίοδο της υπηρεσίας του ως διπλωματικού υπαλλήλου, όπως και προσωπικά και οικογενειακά έγγραφα του ιδίου, της οικογένειας Λεβίδη, καθώς και της οικογένειας της συζύγου του Καλλιόπης Τραπάντζαλη (1869-1925). Περιλαμβάνονται επίσης αλληλογραφία και προσωπικά έγγραφα του Γεράσιμου Β. Βασιλειάδη, αξιωματικού του Πολεμικού Ναυτικού, βουλευτή του Κόμματος Φιλελευθέρων και υπουργού, της συζύγου του Ελένης Βασιλειάδη (το γένος Λεβίδη) και ορισμένων άλλων μελών της οικογένειάς του (1916-1976). Το αρχείο συνοδεύεται από πλούσιο φωτογραφικό υλικό. Περιλαμβάνονται δύο ωραιότατα άλμπουμ: το ένα με ξυλόγλυπτα καπάκια και μεταλλικό κλείστρο, το άλλο δερματόδετο με χρυσά πουλιά, επονομαζόμενο «Mikado album», με έγχρωμες αναπαραστάσεις πουλιών και φυτών και φωτογραφίες carte de visite. Υπάρχουν επίσης πολλές φωτογραφίες με μεγάλο αριθμό αταύτιστων προσώπων. Ενδιαφέρουσα η φωτογραφία της ταφής του ναυάρχου Κουντουριώτη στην Ύδρα και οι φωτογραφίες από την επίσκεψη του Αιθίοπα Ras Taffari στην Ελλάδα το 1924. Στο αρχείο (φάκελος 4) περιλαμβάνεται ένα σπάνιο πρωτότυπο τεκμήριο της Προσωρινής Διοικήσεως της Ελλάδος (1826) με το οποίο δηλοποιείται η εκποίηση δύο εθνικών σπιτιών στο κέντρο της Αθήνας, στη συνοικία Παναγίας Ρόμβης. Αγοραστής ήταν ο Γεράσιμος Κώπας. Ο αρχειακός δεσμός του συγκεκριμένου τεκμηρίου με το υπόλοιπο αρχειακό υλικό είναι αδιευκρίνιστος.