Τα αντικείμενα της Συλλογής Γιαμαλάκη παραχωρήθηκαν στο Α.Μ.Η. από το Στυλιανό Γιαμαλάκη το 1962. Πρόκειται για μια πλούσια συλλογή με πολλά ενδιαφέροντα αρχαία αντικείμενα, μεταξύ άλλων μια σημαντική σειρά σφραγιδολίθων Προανανακτορικών, Παλαιονακτορικών και Νεοανακτορικών χρόνων από ημιπολύτιμες πέτρες με ενδιαφέρουσες παραστάσεις.
Την εποχή της συγκρότησης του Μουσείου Σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης, η σύγχρονη παραγωγή γνωρίζει πραγματικά μια μεγάλη άνθηση και τίθενται τα θεμέλια για νέες θεωρήσεις και νέες εκφραστικές προοπτικές. Η γενιά που είχε δώσει δείγματα γραφής πριν από τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, η γενιά που πλάστηκε στη δεκαετία του ’30-’40 με τους ζωγράφους Γιάννη Μόραλη, Νίκο Χατζηκυριάκο-Γκίκα, Νίκο Εγγονόπουλο, Γιάννη Σπυρόπουλο, Αλέκο Κοντόπουλο, Γιάννη Τσαρούχη, Διαμαντή Διαμαντόπουλο και άλλους πολλούς, είχε πια σταθεροποιήσει τη γραφή της και βάδιζε το δρόμο της ωριμότητας έχοντας διαμορφώσει τη φυσιογνωσία που διατήρησε ως το τέλος. Στην αντίστοιχη αίθουσα του μουσείου ο επισκέπτης παίρνει πραγματικά μια εικόνα από τη συγχώνευση παραδοσιακών και δυτικοευρωπαϊκών προσανατολισμών που επιχειρήθηκε από τους ζωγράφους της εποχής αυτής, οι οποίοι καλλιέργησαν τόσο την παραστατική τέχνη με πολλές αναφορές στην ελληνική παράδοση, όσο και τις σύγχρονες αφηρημένες εκφράσεις. Παρόλα αυτά τα έργα μοιάζουν να έχουν συνοχή και εσωτερική διεργασία, καθώς στο σημείο αυτό έφθασε ο καθένας μέσα από την προσωπική του ανέλιξη αλλά και από τις κοινές καταβολές και στόχους. Τότε δημιουργήθηκαν και οι πιο μοντέρνες και άρτιες εικαστικές προτάσεις, που πνίγηκαν ή υπερτονίστηκαν μέσα στον επιτηδευμένο όρο της «ελληνικότητας», ενώ η σημασία έγκειται στις μεταλλαγές του χώρου του αντιλαμβανόμενου πρότυπου και στην αυτονόμηση του χρώματος που πραγματοποιήθηκαν από τους ζωγράφους αυτούς. Την ίδια εποχή ανδρώθηκε και η γενιά του ’60, που διαπλασμένη στη Γαλλία πέρασε μέσα από τους σύγχρονους πειραματισμούς όπως της χειρονομιακής και αφηρημένης τέχνης, της εξπρεσιονιστικής ελευθερίας, της υπερρεαλιστικής έκφρασης, των κονστρουκτιβιστικών τάσεων, του κολλάζ και των φωτοτεχνικών κατασκευών, για να καταλήξει σε έργα που μαρτυρούν ότι απ’ όλα αυτά κερδήθηκε η σύγχρονη οπτική γωνία, ενώ συγχρόνως οι ζωγράφοι έκαναν τις δικές τους προτάσεις μέσα από τις δικές τους καταβολές και παράδοση. Δεν είναι καθόλου χωρίς θεμελίωση να ισχυριστούμε ότι οι Κώστας Τσόκλης, Χρίστος Καράς, Δημήτρης Μυταράς, Αλέκος Φασιανός, Βλάσης Κανιάρης, Νίκος Κεσσανλής, Δημοσθένης Κοκκινίδης, Γιάννης Γαίτης, Παύλος, Χρήστος Σαρακατσιάνος, Σωτήρης Σόρογκας και πολλοί άλλοι που δημιούργησαν αυτή την εποχή, είναι σε γενικές γραμμές εκφραστές ενός σύγχρονου πνεύματος, που το ενσαρκώνουν, άλλοι με αξιώσεις δυτικοευρωπαϊκής στοιχειοθέτησης, και άλλοι με μια ελληνικότητα του μοντέρνου πνεύματος, που νοείται ως γόνιμη πρόταση μέσα από έναν ορισμένο χώρο χωρίς καμία αρνητική χροιά. Όλες αυτές οι σύγχρονες προτάσεις της ελληνικής εικαστικής δημιουργίας αντιπροσωπεύονται στο Μουσείο Βορρέ χωρίς να είναι δυνατόν να απαριθμηθούν όλοι οι δημιουργοί των οποίων έργα εκτίθενται στους χώρους του. Εκείνο όμως που πρέπει να τονιστεί ιδιαίτερα, είναι ότι η καλλιτεχνική αυτή δημιουργία έρχεται σε συνομιλία και με τους Έλληνες ζωγράφους της διασποράς, που ωθούμενοι από διάφορες αντίξοες συνθήκες στην πατρίδα, ρίζωσαν και διακρίθηκαν σε άλλες χώρες. Ο ιδρυτής του Μουσείου Βορρέ, διορατικός και διεθνιστής και με άσβεστη την πεποίθηση ότι ο ελληνικός πολιτισμός χαρακτηρίζεται από την αρχαιότητα ακόμη από την οικουμενικότητά του, έστρεψε εγκαίρως το βλέμμα του στη συλλογή έργων και αυτών των αναπόσπαστων από το ελληνικό γίγνεσθαι δημιουργών. Έτσι δεν λείπουν και έργα των πρωτοπόρων της εικαστικής παραγωγής του 20ού αιώνα, Θόδωρου Στάμου, Λουκά Σαμαρά, Γιάννη Κουνέλη, Χρύσας, Μάριου Πράσινου, Δέσπως Μαγκώνη, Παύλου Γιοβανόπουλου, Jean Xceron και άλλων πολλών, αποδεικνύοντας ότι η πρόθεσή του ήταν αυτό το μικρό χωριό να αποκτήσει υπερτοπικά όρια. Ακόμα παρουσιάζεται αρκούντως και η δημιουργία των νεότερων ζωγράφων, αρχίζοντας από τη γενιά Μπότσογλου, Ψυχοπαίδη, Σάμιου, Θεοφυλακτόπουλου, Δρούγκα και άλλων, και φτάνοντας ως τους πιο σύγχρονους Αδαμάκο, Γκολφίνο, Κόττη, Μορταράκο, δίνοντας έτσι μια ολοκληρωμένη εικόνα για την τέχνη του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα. Στην προσπάθεια για τη δημιουργία ενός μεγάλου αντιπροσωπευτικού συνόλου με όλες τις τάσεις και χωρίς χωροθετικούς περιορισμούς, γέμισαν επίσης οι πολυάριθμοι εξωτερικοί χώροι με γλυπτικές δημιουργίες, που αποδεικνύουν την χειραφέτηση της ελληνικής γλυπτικής μέσα από παλιά και νέα υλικά και τεχνικές ταυτόχρονα. Έτσι έργα των Ζογγολόπουλου, Λουκόπουλου, Απέργη, Μυλωνά, Κουλεντιανού, Μουστάκα, Παρμακέλη, Παπαγιάννη, Σκλάβου, Τάκη, Θόδωρου, Μιχαλέα, Καλακαλά και άλλων, εκτός από τις δικές τους προσωπικές λύσεις, αποδεικνύουν και τη σύνδεσή τους με τη διεθνή τέχνη όπου πολλές φορές τάσσονται στην πρωτοπορία. Ακολουθούν όμως και πολύ νεότεροι, όπως οι Λάππας, Γυπαράκης, Δικέφαλος, Σαραντοπούλου, Πετρίδης, Γιάννακας, που πειραματίζονται με πάσης φύσεως υλικά μέσα σ’ ένα πνεύμα νεωτεριστικό για τη μορφή της γλυπτικής και τους εκφραστικούς της τρόπους. Το Μουσείο Βορρέ περιλαμβάνει βέβαια και χαρακτηριστικά δείγματα συνθέσεων που δημιουργήθηκαν με τη χρησιμοποίηση του φωτός, του ήχου και της κίνησης, μέσα στη μοντέρνα διευρυμένη έννοια του εικαστικού αντικειμένου. Στον τομέα αυτό οι Μπουτέας, Χρύσα, Τσιριγκούλης και άλλοι αποδεικνύουν την ενσωμάτωση στην τέχνη της σύγχρονης τεχνολογίας και των υλικών που παράγει σήμερα η καταναλωτική κοινωνία.
Η συλλογή περιλαμβάνει 47 έργα (λιθογραφίες, γκραβούρες, πίνακες, ελαιογραφίες, σκίτσα και γλυπτά) Ελλήνων Εβραίων και μη δημιουργών, όπως των Τ. Καΐμη, Λ. Φάλη, L. De Leon, Η. Χαρίση, Α. Αλκαλάη, M. Livingstone, Μ. Ζαμπούρα,Σ. Ταμπώχ, Φ. Μοδιάνο, Α. Μελισαράτου, Μ. Καμχή, Μ. Γκανή, Χ. Μπλάουτ, Κ.Ι. Σπυριούνη.
Ψηφιακές απεικονίσεις των αντικειμένων της συλλογής σύγχρονης τέχνης του μουσείου.
Συλλογή Συρράκο Τζουμέρκων: δανειστικά, πωλητήρια, διαθήκες, εγκύκλιες διαταγές, ενοικιαστήρια, δευτέρια, χωριστικά, συμβόλαια, χρεωστικά, επιστολές, αφιερωτικά, δωρητήρια (σε ελληνική και οθωμανική γραφή).
Σχολικές ποδιές για αγόρια και κορίτσια από ελληνικά σχολεία 19ου-αρχές 20ου αιώνα
Συλλογή Σωκράτη Κουγέα (1876-1966): περιέχει αλληλογραφία του ακαδημαϊκού Σωκράτη Κουγέα (1876-1966) με τον ιστοριοδίφη Κωνσταντίνο Μέρτζιο (1866-1971), ο οποίος μετέγραφε και του έστελνε επιλεγμένα έγγραφα από τα αρχεία της Βενετίας. Το υλικό αφορά: 1. Την ιστορία της Μάνης τον 16ο αιώνα (1570-1572 και 1692-1699) και 2. Την προσωπικότητα του Μανιάτη Λιμπέριου (1689-1711).
Συλλογή ταριχευμένων πτηνών και ζώων της χιακής -και όχι μόνο- πανίδας. Περιλαμβάνει σπάνια είδη, όπως ο λευκός πελεκάνος, ο γυπαετός, ο βασιλικός ερωδιός, ο βασιλικός αετός, ο ψαραετός, ο αργυροπελεκάνος και ο γερανός.
Συλλογή Τάσου Ζάππα: φωτοαντίγραφα των χειρογράφων των απομνημονευμάτων του Ιωάννη Κεντιστού, δασκάλου και Δημάρχου Στύρων Εύβοιας.
Ο Philip Betancourt, Καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης και Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Temple της Φιλαδέλφεια (ΗΠΑ) και αρχαιολόγος με ειδίκευση τη Μινωική Κρήτη, δώρισε το 2002 τη συλλογή του από ταχυδρομικά δελτάρια στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη. Η συλλογή, που περιλαμβάνει πάνω από 200 ταχυδρομικά δελτάρια των τελών του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα, απεικονίζει την ιστορία της Ελλάδας και των Βαλκανίων σε μια περίοδο 35 ετών, αρχίζοντας από την ήττα της Ελλάδας το 1897 στον πόλεμο με την Τουρκία και καταλήγοντας στο 1922, μια άλλη ήττα και την εγκατάλειψη των ελπίδων της Ελλάδας για εδαφική εδραίωση στη Μικρά Ασία. Το 2003, η Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα διοργάνωσε έκθεση των δελταρίων στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη και παρουσίασε το βιβλίο του Philip Betancourt με τίτλο Greece and Her Neighbours in Historic Postcards: 1895-1920 (Η Ελλάδα και οι γείτονές της σε ιστορικά ταχυδρομικά δελτάρια:1895-1920).
Η συλλογή περιλαμβάνει έντυπο υλικό που αφορά στην Ελληνική Πανίδα αλλά και γενικά την πανίδα περιοχών εντός της Ευρώπης και άλλων ηπείρων.
Η συλλογή περιλαμβάνει έντυπο υλικό που αφορά στη Χλωρίδα, Βοτανική & Ποικιλότητα της Ελλάδας, αλλά και περιοχών εντός της Ευρώπης και άλλων ηπείρων.
Η συλλογή περιλαμβάνει έντυπο υλικό που αφορά στα Δάση, τα Βουνά, τους Εθνικούς Δρυμούς, τις Προστατευόμενες Περιοχές, Λίμνες, Ποταμούς και γενικά τους Υγροτόπους.