Ο Ιωάννης Γεννάδιος, διαπρεπής διπλωμάτης, λόγιος και βιβλιόφιλος ήταν ο ιδρυτής της Γενναδείου Βιβλιοθήκης. Ο μεγαλύτερος όγκος του υλικού χρονολογείται από τη δεκαετία του 1880 έως το 1932, έτος του θανάτου του. Το αρχείο διαιρείται σε εννέα σειρές, Ι: Αλληλογραφία, ΙΙ:Έργα του Ι. Γενναδίου, ΙΙΙ: Προσωπικά έγγραφα, IV: Πολεμικές αποζημιώσεις, V: Κοινότητες του απόδημου Ελληνισμού, VI: Η Γεννάδειος Βιβλιοθήκη, VII: Φωτογραφίες, VIII: Συλλογή Κωνσταντίνου Μαγκάκη, IX: Διάφορα. Το Αρχείο Ιωάννου Γενναδίου αποτελεί τμήμα, το μεγαλύτερο, του συνολικού Αρχείου Ιωάννου Γενναδίου που βρίσκεται διαμερισμένο σε δύο άνισα μέρη με πρωτοβουλία του ιδρυτή της βιβλιοθήκης: το εκτενέστερο, κείται στους φακέλους του Αρχείου Ι.Γ. και το βραχύτερο περιέχεται στο ποικίλο υλικό ενός σημαντικού αριθμού Λευκωμάτων (Scrapbooks), των ιδιότυπων αυτών θεματικών κολλάζ στα οποία ο Γεννάδιος συνέλεξε και απέθεσε με περισσή γνώση και θαυμαστή επάρκεια υλικό, συνήθως εφήμερο, (χαλκογραφίες, χάρτες, φωτογραφίες, αποκόμματα εφημερίδων και περιοδικών, αλλά και επιστολές, προσκλήσεις, ταχυδρομικά δελτία, έντυπα μενού κ.α.) που αφορούσε μια συγκεκριμένη κάθε φορά θεματική σχετικά με την πολιτική, την ιστορία, την βιβλιογνωσία, τον τύπο, την αρχιτεκτονική, την τοπογραφία, τα αρχαία μνημεία. Συγκεκριμένα, 24 Λευκώματα (αρ. 2-24 και 38) περιέχουν αρχειακό υλικό το οποίο, κατά κανόνα, προηγείται χρονολογικά εκείνου που απόκειται στους φακέλους του Αρχείου Ι.Γ. Ειδικότερα, το υλικό του 19ου αιώνα τοποθετήθηκε από τον Ι. Γεννάδιο σχεδόν αποκλειστικά στα Λευκώματα, ακολουθεί αριθμητικά εκείνο των πρώτων ετών του 20ού, και τέλος σποραδικά των υπόλοιπων ετών ως τον θάνατό του (1932). Το υλικό εδώ παρουσιάζεται θεματικά συγκροτώντας μικρές ενότητες αποτελούμενες από αλληλογραφία, αποκόμματα εφημερίδων, προσκλήσεις κλπ. σχετικά με την οικογένεια Γενναδίου, την ίδρυση και ανέγερση του Γενναδείου, την ελληνική και διεθνή πολιτική, την ελληνική οικονομία, την κρίση και τα δάνεια, την βουλευτική υποψηφιότητα του Ι. Γενναδίου στις εκλογές του 1907, την ελληνική ορθόδοξη Εκκλησία και τις σχέσεις της με τις δυτικές ομολογίες. Περιλαμβάνονται επίσης η αρθρογραφία του Ι. Γενναδίου στον ελληνικό και ξένο τύπο-κυρίως τον αγγλόφωνο, τα διπλωματικά του ταξίδια στην Ευρώπη και την Αμερική, η συλλογή των βιβλίων του και τα ex libris, βραβεύσεις του από πνευματικά ιδρύματα και οργανισμούς, και πλείστα λεπτομερή στοιχεία από την συμμετοχή του σε εκδηλώσεις της κοινωνικής ζωής, ιδίως στο Λονδίνο. Το σημαντικότερο όμως τμήμα υλικού του 20ού αιώνα διαμοιράστηκε σε φακέλους συγκροτώντας το Αρχείο Ι.Γ. Κατά συνέπεια ο ερευνητής που μελετά το Αρχείο Ι.Γ. θα πρέπει να έχει συνεχώς υπόψιν αυτή την ιδιαιτερότητα και ως εκ τούτου να ανατρέχει και στις πλούσιες θεματικές συλλογές των Λευκωμάτων προκειμένου να εξασφαλίζει την κατά το δυνατόν πληρότητα στις αναζητήσεις του.

Ο Ιωάννης Καραβίτης γεννήθηκε στην Κρήτη το 1883. Συμμετείχε στις δυνάμεις με επικεφαλής τον Παύλο Μελά κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα, μαζί με άλλους Κρητικούς. Συμμετείχε επίσης στους Βαλκανικούς πολέμους. Πέθανε στην Αθήνα το 1949 και τάφηκε στο Α΄ Νεκροταφείο. Το υλικό της συλλογής αποτελείται από φωτοτυπίες των απομνημονευμάτων του σχετικά με τη συμμετοχή του στον Μακεδονικό Αγώνα, τους Βαλκανικούς πολέμους και τον αγώνα για τη Βόρεια Ήπειρο.

Αρχείο αρχιτεκτονικών σχεδίων και φωτογραφιών

Το αρχείο του Κρητικού Ιωάννου Μάνα περιλαμβάνει οικονομικά βιβλία της εποχής και εκλογικούς καταλόγους της περιόδου της Κρητικής Πολιτείας.

Διάφορα οικογενειακά έγγραφα και δημοσιεύσεις του Ιωάννου Π. Ζωγράφου

Φωτογραφικά αντίγραφα τεκμηρίων του αρχείου Ιωάννου Σταύρου

Ο Ίων Δραγούμης διαδραμάτισε κεντρικό ρόλο στην ελληνική πολιτική σκηνή των αρχών του εικοστού αιώνα. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1878 όπου και ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές και πανεπιστημιακές του σπουδές αποφοιτώντας από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Mε την έναρξη του Ελληνοτουρκικού πολέμου ο Δραγούμης υπηρέτησε ως εθελοντής και ολοκλήρωσε στη συνέχεια τη στρατιωτική του θητεία στο πεζικό. Το 1899 προσελήφθη στη διπλωματική υπηρεσία του Υπουργείου Εξωτερικών. Το 1902 διορίστηκε για πρώτη φορά υποπρόξενος στο Μοναστήρι (σημ.Bitol) • εκεί συνέβαλε αποφασιστικά στην οργάνωση των ορθόδοξων ελληνικών κοινοτήτων της Δυτικής Μακεδονίας με τη συμπαράσταση του πατέρα του Στέφανου Δραγούμη αλλά και του Παύλου Μελά, συζύγου της αδελφής του Ναταλίας. Ο Δραγούμης στη συνέχεια υπηρέτησε σε διάφορα προξενεία στην Ανατολική Μακεδονία, τη Θράκη και την Ανατολική Ρωμυλία (Σέρρες, Πύργο και Φιλιππούπολη). Μετατέθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1905 και στη συνέχεια στο Δεδεαγάτς (σημ. Αλεξανδρούπολη). Υπηρέτησε σε σημαντικές διπλωματικές θέσεις όπως στην Κωνσταντινούπολη, στη Ρώμη, στο Λονδίνο, στην Αγία Πετρούπολη. Στην Κωνσταντινούπολη συνεργάστηκε στενά με τον φίλο του και αξιωματικό του Πεζικού Αθανάσιο Σουλιώτη, γνωστός με το ψευδώνυμο Νικολαΐδης, για την οργάνωση των ελληνικών πληθυσμών της Πόλης. Αποτέλεσμα των προσπαθειών τους ήταν η δημιουργία της μυστικής εθνικής Οργάνωσης Κωνσταντινουπόλεως. Το 1911 κατά την κατάληψη των Δωδεκανήσων από την Ιταλία ο Δραγούμης συμμετείχε στην οργάνωση συνεδρίου με κύριο σκοπό την ένωση των νησιών με την Ελλάδα ή την πλήρη αυτονομία τους. Με το ξέσπασμα του Πρώτου Βαλκανικού πολέμου διαφώνησε εντονότερα με την πολιτική του Βενιζέλου. Κατατάχθηκε στο στρατό και αμέσως αποσπάσθηκε στο γραφείο του Βασιλέα Κωνσταντίνου. Ήταν παρών και συμμετείχε ενεργά στις διαπραγματεύσεις για την παράδοση της Θεσσαλονίκης το 1912. Μετά τους Βαλκανικούς πολέμους τοποθετήθηκε πρώτα στην πρεσβεία της Αγίας Πετρούπολης και εν συνεχεία στη Βιέννη και το Βερολίνο. Τον Μάϊο του 1915 αποφασισμένος να αναλάβει ουσιαστικότερο ρόλο στα τεκταινόμενα παραιτήθηκε από το Υπουργείο των Εξωτερικών για να πολιτευθεί. Στις εκλογές του ίδιου χρόνου εκλέχθηκε βουλευτής Φλωρίνης, στον τόπο καταγωγής της οικογένειάς του (Βογατσικό Φλωρίνης). Στη Βουλή ανέπτυξε τις θέσεις του χωρίς όμως να ενταχθεί στις πολιτικές των δύο μεγάλων κομμάτων. Πεποίθησή του ευθύς εξαρχής ήταν πώς η Ελλάδα έπρεπε να εισέλθει στον πόλεμο στην πλευρά των Δυνάμεων της Συνεννοήσεως υπό ορισμένους όμως όρους. Παράλληλα με τη διπλωματική του σταδιοδρομία αρθρογράφησε επί σειρά ετών σε πολιτικά περιοδικά και εφημερίδες. Από τον Ιανουάριο του 1916 είχε αρχίσει να εκδίδει το εβδομαδιαίο πολιτικό περιοδικό Πολιτική Επιθεώρηση. Από τις σελίδες του περιοδικού και μετά την αναχώρηση του Κωνσταντίνου από την Ελλάδα, τον Ιούνιο του 1917, ο Δραγούμης διαμαρτυρήθηκε έντονα για την επέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων στα εσωτερικά της χώρας και την παραβίαση της ουδετερότητας. Άμεση συνέπεια της αντίδρασής του αυτής ενάντια στην πολιτική του Βενιζέλου υπήρξε η εξορία του μαζί με άλλους αντιφρονούντες πολιτικούς στην Κορσική τον Ιούλιο του 1917. Έως τον Μάϊο του 1919 παρέμεινε στην Κορσική και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στη Σκόπελο από όπου και επέστρεψε τελικά στην Αθήνα το φθινόπωρο του 1919. Στην Κορσική ο Δραγούμης συνέταξε και υπέβαλε στη Συνδιάσκεψη της Ειρήνης στο Παρίσι υπόμνημα για τη συμβολή και τις θέσεις της Ελλάδας. Στη Σκόπελο συνέταξε και απέστειλε δεύτερο υπόμνημα σχετικά με τη θέση της Ελλάδος στο Ανατολικό ζήτημα, τις εδαφικές της διεκδικήσεις καθώς και τη στάση που θα έπρεπε να ακολουθήσει στο ζήτημα της Μικράς Ασίας. Στις 31 Ιουλίου/13 Αυγούστου 1920, έγινε γνωστή στην Αθήνα η απόπειρα δολοφονίας του Ελευθέριου Βενιζέλου στο Παρίσι. Στο πλαίσιο αντιδράσεων που οργάνωσαν παρακυβερνητικοί κύκλοι στη Αθήνα ο Δραγούμης συνελήφθη καθοδόν από την Κηφισιά στην Αθήνα. Παραδόθηκε σε απόσπασμα δεκαπέντε ανδρών για να μεταφερθεί στο Φρουραρχείο Αθηνών . Κατά τη διάρκεια όμως της διαδρομής προς το Φρουραρχείο ο Δραγούμης εκτελέστηκε. Άφησε την τελευταία του πνοή στο πεζοδρόμιο της Λεωφόρου Κηφισίας (σημ. Βασιλίσσης Σοφίας).Το ίδιο βράδυ ανακοινώθηκε ο θάνατός του στην οικογένειά του και ο ενταφιασμός του πραγματοποιήθηκε εσπευσμένα το επόμενο πρωί με την παρουσία μόνον λίγων μελών της οικογένειάς του. Υπέρμαχος της δημοτικής γλώσσας υπήρξε ένας από τους ιδρυτές του ‘Εκπαιδευτικού Ομίλου.’ Συνέγραψε πλήθος πολιτικών μελετών και άρθρων και δημοσίευσε λογοτεχνικά έργα. Ενδεικτικά αναφέρουμε: ‘Μαρτύρων και Ηρώων αίμα’ (1907), ‘Σαμοθράκη’ (1908), ‘Οσοι ζωντανοί’ (1911). Ο αδελφός του Φίλιππος Δραγούμης διαφύλαξε το έργο του και δημοσίευσε μετά το θάνατό του Ίωνος ορισμένα από τα ανέκδοτα έργα του όπως το ‘Μονοπάτι,’ (1902) και το ΄Σταμάτημα’ (1917). Το Αρχείο χαρακτηρίζεται από πλούσια θεματολογία με κύριους άξονες τη διπλωματική, εθνική, βουλευτική και συγγραφική δραστηριότητα του Δραγούμη. Χρονικά καλύπτει τα τέλη του 19ου και τα πρώτα είκοσι έτη του 20ου, μια από τις πλέον ενδιαφέρουσες περιόδους της νεοελληνικής ιστορίας. Το Μακεδονικό Ζήτημα αλλά και το σύνολο των εθνικών διεκδικήσεων της Ελλάδας την περίοδο αυτή φωτίζονται από το πλήθος του αρχειακού υλικού που απόκειται στις ενότητες του Αρχείου. Αφορά επίσης την περίοδο των Βαλκανικών Πολέμων καθώς επίσης και εκείνη του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου. Εμπεριέχει εξάλλου πλήθος προσωπικών στοιχείων που αποτυπώνουν γλαφυρά τη ζωή, τις ενασχολήσεις και τα ενδιαφέροντα του δημιουργού του μέσα από γραπτά του κείμενα, την αλληλογραφία του και το φωτογραφικό υλικό.

Αλληλογραφία, προσωπικά έγγραφα, χειρόγραφες σημειώσεις και δελτία, μουσικά τεμάχια, αποκόμματα τύπου κ.ά.

Ο Ιωσήφ Σιακκής (1917-1999) ήταν γιος του εμπόρου Μωυσή Σιακκή (Σακκή) με καταγωγή από τη Χαλκίδα, και της Ραχήλ Σαπόρτα που καταγόταν από τη Θεσσαλονίκη. Ο παππούς του Σιμαντός (Σιμαντώβ) Σακκής, διετέλεσε πρόεδρος της Ισραηλιτικής Κοινότητας Χαλκίδας και ο πατέρας του πρόεδρος της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Πήρε μέρος στον ελληνοϊταλικό πόλεμο και μετά την πτώση του μετώπου κατέφυγε στην Τουρκία, από όπου εντάχθηκε στο Ελληνικό Εκστρατευτικό Σώμα της Μέσης Ανατολής. Υπηρέτησε στην Γ΄ Ορεινή Ταξιαρχία και έλαβε μέρος στις επιχειρήσεις της Ιταλίας και του Ρίμινι. Στη διάρκεια της Κατοχής η αδελφή του Άννα και ο σύζυγός της εκτοπίστηκαν σε γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξοντώθηκαν. Ο Σιακκής άσκησε τη δικηγορία και διετέλεσε νομικός σύμβουλος του νοσοκομείου «Ευαγγελισμός». Διετέλεσε μέλος του ΔΣ του Συνδέσμου «Ελλάς-Ισραήλ», πρόεδρος του Οργανισμού Περιθάλψεως και Αποκαταστάσεως Ισραηλιτών Ελλάδος, Πρόεδρος της Κοινοτικής Συνέλευσης της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών, Πρόεδρος του Φιλανθρωπικού Σωματείου «Μπερίτ / Φίλων». Διετέλεσε επίσης μέλος της Εταιρίας Ευβοϊκών Σπουδών. Ο Σιακκής ανέπτυξε πλούσια συγγραφική και ερευνητική δραστηριότητα. Το 1978 παραιτήθηκε από τη δικηγορία και ιδιώτευσε με κύριο σκοπό να αφιερωθεί στην έρευνα. Καρπός αυτής της εργασίας είναι το αρχείο του. Το αρχείο του Ιωσήφ Σιακκή συγκροτήθηκε την περίοδο 1978-1996 στα πλαίσια της έρευνάς του για τον ελληνικό εβραϊσμό. Το αρχείο ταξινομήθηκε θεματικά από τους Στέφανο Ροζάνη και Ρίτα Ταζάρτες Σιμαντώβ. Από την επεξεργασία του αρχείου προέκυψαν προς έκδοση τα ακόλουθα έργα του Σιακκή: -Η ζωή και το έργο του Δημητρίου Καμπούρογλου -Μελέτες και ομιλίες -Διηγήματα και αφηγήσεις -Τα εβραϊκά ονοματεπώνυμα στην Ελλάδα από τον 14ο μέχρι τον 19ο αιώνα. Παρουσίαση περιεχομένου: Το αρχείο Ιωσήφ Σιακκή περιέχει βιβλιογραφικά σημειώματα, φωτοτυπίες εντύπων, αποκόμματα εφημερίδων, τεύχη ισραηλιτικών περιοδικών που αφορούν την έρευνα του Σιακκή για τον ελληνικό εβραϊσμό. Η πληροφοριακή αξία του αρχείου είναι πολύ μεγάλη, καθώς καλύπτει ένα ευρύ φάσμα ζητημάτων που αφορούν τον ελληνικό εβραϊσμό από την αρχαιότητα έως τις ημέρες μας. Σημαντικότατες είναι οι πληροφορίες που αντλούνται σχετικά με την ιστορία των εβραϊκών κοινοτήτων στην Ελλάδα ενώ υπάρχει μια πλούσια καταγραφή εβραϊκών ονοματεπωνύμων και ιστορικών εβραϊκών οικογενειών. Πληροφορίες αντλούνται επίσης για βιβλικά θέματα, τις, σχέσεις χριστιανισμού και εβραϊσμού, τον αντισημιτισμό στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες, τον ναζισμό, το Ολοκαύτωμα. Στο αρχείο περιλαμβάνονται επίσης φιλολογικά, λογοτεχνικά και ιστορικά κείμενα του Σιακκή, και σειρές των περιοδικών "Ισραηλίτης Χρονογράφος" της Κέρκυρας (1899-1901), "Ισραηλίτικη Επιθεώρησις" των Αθηνών (1912-1915), καθώς και πιο πρόσφατα περιοδικά. Δομή του αρχείου¨ Διάγραμμα ταξινόμησης Ενότητα Α. Ιστορία των εβραϊκών κοινοτήτων της Ελλάδος Ενότητα Β. Εβραϊκή ιστορία Ενότητα Γ. Βιβλική ιστορία Ενότητα Δ. Ιστορία της πόλης των Αθηνών Ενότητα Ε. Αντισημιτισμός Ενότητα ΣΤ. Ιωσήφ Σιακκή: χειρόγραφα Ενότητα Ζ. Ονόματα Ενότητα Η. Αρχεία Περιοδικών Ενότητα Θ. Λέξεις-Γραφή Ενότητα Ι. Πρωτότυπα Πιστοποιητικά Ενότητα ΙΑ. Ευρετήρια Ενότητα ΙΒ. Σύγχρονα ισραηλιτικά περιοδικά Βλ. και την περιγραφή του αρχείου στο http://www.elia.org.gr/userfiles/archives/%CE%A3%CE%99%CE%91%CE%9A%CE%9A%CE%97%CE%A3__%CE%99%CE%A9%CE%A3%CE%97%CE%A6.pdf. Υπάρχει και η έντυπη (13 σελίδες) δίγλωσση (ελληνικά, αγγλικά) παρουσίαση του αρχείου από τους Στέφανο Ροζάνη και Ρίτα Ταζάρτες Σιμαντώβ.

Το Αρχείο Κ.Π.Καβάφη περιλαμβάνει: Α. Χειρόγραφα του Καβάφη 1. Δημοσιευμένων ποιημάτων: α) σχεδιάσματα, β) προγενέστερα στάδια, γ) τελική μορφή, δ) αντίγραφα, ε) μεταφράσεις, στ) αντίγραφα μεταφράσεων. 2. Ανέκδοτων ποιημάτων: α) σχεδιάσματα, β) προγενέστερα στάδια, γ) τελική μορφή. 3. Ξένων ποιημάτων: α) σχεδιάσματα ανέκδοτων μεταφράσεων, β) ανέκδοτες μεταφράσεις, γ) αντίγραφα. 4. Δημοσιευμένων λογοτεχνικών πεζών: α) σχεδιάσματα, β) προγενέστερα στάδια, γ) τελική μορφή. 5. Ανέκδοτων λογοτεχνικών πεζών: α) σχεδιάσματα, β) προγενέστερα στάδια, γ) μνημόνια, δ) τελική μορφή — [πεζών ποιημάτων], διηγημάτων, μελετών, δοκιμίων, άρθρων, σημειωμάτων, σχολίων. 6. Ξένων λογοτεχνικών πεζών: αντίγραφα περικοπών. 7. Δημοσιευμένων ιδιωτικών πεζών: α) σχεδιάσματα, β) αντίγραφα — γενεαλογικών σημειώσεων, επιστολών. 8. Ανέκδοτων ιδιωτικών πεζών: α) σχεδιάσματα, β) τελική μορφή — μνημονίων, οικογενειακών σημειώσεων, αυτοβιογραφικών σημειώσεων, εξομολογητικών [και στοχαστικών] σημειώσεων, επιστολών. 9. Γλωσσικές σημειώσεις — ξεχωριστά πρέπει να αναφερθεί το Λεξικό του Καβάφη, μια χρηστική συλλογή ασυνήθιστων λέξεων ή νεολογισμών συνοδευμένων από αποκόμματα εντύπων ή αντίγραφα περικοπών όπου απαντούν, με ένα σχεδίασμα κατατοπιστικής εισαγωγής. 10. Μετρικές σημειώσεις. 11. Ιστορικές σημειώσεις. 12. Λογαριασμοί και οικονομικές σημειώσεις. 13. Συνομιλητικά σημειώματα της μετεγχειρητικής περιόδου και πιθανότατα των τελευταίων ημερών. 14. Πίνακες: α) βιβλιογραφικοί, β) χρονολογικοί, γ) θεματικοί, δ) ειδολογικοί —των ποιημάτων που είχε γράψει είτε λογάριαζε να γράψει—, καθώς και ονομάτων των αποδεκτών κάθε συλλογής του. Β. Χειρόγραφα άλλων 1. Αντίγραφα δημοσιευμένων και ανέκδοτων ποιημάτων του Καβάφη. 2. Μεταφράσεις ποιημάτων του: α) δημοσιευμένες, β) ανέκδοτες. 3. Αυτόγραφα ποιήματα, δημοσιευμένα. 4. Μουσικά χειρόγραφα τραγουδιών πάνω σε ποιήματα του Καβάφη, 5. Eπιστολές: α) οικογενειακές, β) φιλικές, γ) λογοτεχνικές. Γ. Έντυπα 1. Εφημερίδες και αποκόμματα εντύπων με δημοσιεύματα του Καβάφη. 2. Εφημερίδες και αποκόμματα με δημοσιεύματα άλλων. 3. Προσκλήσεις σε ιδιωτικές και δημόσιες συγκεντρώσεις. 4. Προγράμματα θεάτρων και κατάλογοι εκθέσεων. Δ. Φωτογραφίες και σκίτσα 1. Φωτογραφίες του Καβάφη σε διάφορες ηλικίες, καθώς και τσιγκογραφημένα αντίτυπά τους. 2. Φωτογραφίες οικογενειακές. 3. Προσωπογραφίες του Καβάφη από διάφορους καλλιτέχνες, και τσιγκογραφημένα αντίτυπά τους. E. Το Αρχείο της "Αλεξανδρινής Τέχνης" Αρχείο του περιοδικού που εξέδιδε ο ποιητής ΣΤ. Τα βιβλία που συγκροτούσαν τη Βιβλιοθήκη του Ζ. Αντικείμενα Το γραφείο του ποιητή, ένα τραπεζάκι, η νεκρική μάσκα του Καβάφη, δωρεά της γλύπτριας Ασπασίας Παπασοπεράκη.

Αρχείο αιτήσεων και πίνακες καθηγητών

Η συλλογή περιλαμβάνει έγγραφα (συμβολαιογραφικές πράξεις, αλληλογραφία πολιτείας – εκκλησίας, διορισμούς ιερέων – επισκόπων, αλληλογραφία επισκόπων με πολιτειακές αρχές – πολίτες – Εκκλησιαστικές Έδρες κ.τ.λ.),κώδικες (Βαπτίσεων, Γάμων, Θανάτων, Αδελφοτήτων, κ.τ.λ.), τούρκικα φιρμάνια, διπλώματα, ενοριακά έγγραφα, ιδιωτικά αρχεία, κ.τ.λ.

Η συλλογή περιλαμβάνει φωτογραφίες Κληρικών – τοπίων – Ενοριακές εκδηλώσεις και σχολής Αδ. Ουρσουλινών.